Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 123]

Jan Prins
Javaansche legende
Fragment

Zij was een godendochter, en zij zag
vanuit het onvergankelijke licht,
hoe als een niet te omvatten vergezicht
de gansche wereld aan haar voeten lag;
hoe aan den einder land in lucht versmolt,
en in de ruimte, waar het roerloos bleef
en waar geen worden of verworden gold,
de aarde als een eiland van beweging dreef
en van getijden en van wisseling
en van wat ondergaat en wat ontstaat.
Het was haar, of vanuit den wijden kring
van 't zijnde tot haar ademloos gelaat
de sidderende damp des levens steeg,
of uit het alom opene ravijn
der hemeldiepten, waarover zij neeg,
iets opkwam, dat het ver gerucht kon zijn
van bladerbosschen, roerig in den wind.
Er liepen bergrivieren, elk een lint
van licht, en bij de toppen opgevangen
zag zij de witte morgenwolken hangen
met hare schaduwen diep in het dal.
Hoog aan de glooiing was een waterval,
en bij een leegen poel kwamen karbouwen
bijeen, en dompelden zich in de brei
van bruinen modder, en dan gleden zij
al verder daarin af. Nabij den blauwen
gezichtseinder was als een wijde vree,

[p. 124]

 

een rustig en toch levendig gewemel

 

van damp en zon, grenzenloos als de hemel

 

en even diep. Ze wist, daar was de zee.

 

Maar van dat eeuwige, waarnaar de menschen

 

hunkerend uitzien, wendde zich haar wenschen

 

altijd weer naar het land, waar zij den dag

 

over ten top klimmen en zwichten zag,

 

waarover zij de kudden wilde paarden

 

als rosse vlagen zonnegloed zag gaan,

 

en onbewogen de vulkanen staan

 

als wachters, hoog en donker, over de aarde,

 

vanaf de schouders tot den voet gekleed

 

in hun gewaad van woudgeheim en loover,

 

dat ruischte en ritselde in den nacht, of over

 

de wereld een gelid van reuzen schreed.

 

Dan spiedde zij tot aan het dagbegin,

 

in 't wonder van het komende verzonken,

 

en uit het rijk van tijd en schemer dronken

 

haar zinnen 't zoete gif van 't eindige in.

 

Tot op een dag haar vader, de oppergod,

 

ter jacht was op de geesten en demonen,

 

die aan de verste grensgebieden wonen

 

van 't zijnde en van het niet zijnde. En zij tot

 

de daad kwam, die zij wist, dat werd bedreven

 

uit innerlijken aandrang van het bloed,

 

dat heftig wordt en heerscht in het gemoed....

 

 

 

En zij verliet den hemel voor het leven.