Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 118]

M. Nijhoff
Het lied der dwaze bijen

Een geur van hooger honing
Verbitterde de bloemen,
Een geur van hooger honing
Verdreef ons uit de woning.

Die geur en een zacht zoemen
In het azuur bevrozen,
Die geur en een zacht zoemen
Een steeds herhaald niet-noemen.

Ried ons, ach roekeloozen,
De tuinen op te geven,
Riep ons, ach roekeloozen,
Naar raadselige rozen.

Ver van ons volk en leven
Zijn wij naar avonturen
Ver van ons volk en leven
Jubelend voortgedreven.

Niemand kan van nature
Zijn hartstocht onderbreken.
Niemand kan van nature
In lijve den dood verduren.

[p. 119]

 

Steeds heviger bezweken

 

En helderder doorschenen,

 

Steeds heviger bezweken

 

Naar het ontwijkend teeken,

 

 

 

Stegen wij en verdwenen,

 

Ontvoerd, ontlijfd, ontzworven,

 

Stegen wij en verdwenen

 

Als glinsteringen henen -

 

 

 

Het sneeuwt, wij zijn gestorven,

 

Huiswaarts omlaag gedwereld -

 

Het sneeuwt, wij zijn gestorven,

 

Het sneeuwt tusschen de korven -