Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 106]

H.W.J.M. Keuls
Verzen

I

Te midden van herdenken en vergeten
Draag ik het oogenblik in mijne hand:
Een tastbaarheid van krachten ongemeten,
Een boog, die zich naar 't eindelooze spant.

En heel de droom, dien ziel en zinnen weten,
Schijnt saamgedrongen aan den ijlen rand
Des afgronds, en, wat ooit ik heb bezeten,
Heeft deel aan 't wankel wonderbaar bestand.

Ik sta, een ongedeerde, in het vuur,
Ik ben het oogenblik en al mijn lasten
Verloor ik op den weg naar 't brandend feest;

Maar na den dronk van dit bedwelmend uur
Zal, weet ik, smartelijker zijn mijn tasten
Naar donk're heemlen, die mijn heimwee vreest.

[p. 107]

II

De wereld lag in mij verslagen
En door een snellen brand verwoest;
Daar was niet anders dan een klagen,
Waarom dat al geschieden moest.

Toen zong het hart zich door de leegte
Een weg, die liet een lichtend spoor,
En aan zijn droefenis ontsteeg, te
Hervinden wat het eens verloor.

En uit de diepte stemmen kwamen,
Waarmee een droom zijn aanvang zocht,
En 't hooren van vergeten namen
Scheen begeleiding op dien tocht.

Een nieuwe morgen zag verschijnen
De heuvels van 't verloren land,
Maar om als spieg'ling te verdwijnen
En vreemd aan 't oud en mild verband.

En alles keerde op de vluchten,
Die 't hart nam door zijn eenzaam rijk,
En alle vormen en geruchten,
Zij bleven ver en droomgelijk.

En nu, en nu! Een dag ging onder,
Een tweede neeg reeds naar den nacht;
Nog heerscht het onverschenen wonder,
Nog is er iets, dat mij verwacht.

[p. 108]

III

Uw hart kon wachten, tot de storm bedaarde
En 't blind geweld voor milder krachten week;
Gij hadt geduld, tot zich de hemel klaarde
En weer zijn glans uw zuiverheid geleek.

Nu is uw vrede als een verkoren streek,
Waar woont en ademt al wat gij vergaarde,
En voor het hart, dat niet in strijd bezweek,
Werd tot een Godsgeschenk de zoete aarde.

Zal eens aan mij een avond zijn geschonken,
Wiens stervend licht mijn vrede overgloeit,
En waarin zachte vreugde aarz'lend bloeit
Boven de rust van droomen, die verzonken?
Of is mijn hart aan 't tijdlijk wee geklonken
En met zijn drift voor eeuwigheid vergroeid?