Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 103]

Pierre Kemp

Zonsondergang

Waar staat hier ergens toch dien oven open?
Waar stijgt hier toch dien geur van ouden wijn?
Waar komt die klank toch uit de lucht geloopen
Of harpen in den wind geslagen zijn?

Daar wordt gemalen door de oneindigheid
Tusschen de molensteenen lucht en aarde.
De zon ziet hoe het vocht wordt uitgespreid
En droogt het meel verinnigend zijn waarde.

Daar beidt de groote bakker van den tijd
En kneedt het meel met bloed van roode druiven;
Tot héél de deesem breed is uitgedijd
En hij het brood in 't vuur der zon kan schuiven.

Gij hoort het zuchten, tot de poort ontsluit
En met zijn rijpen geur de lucht kan vullen
En roepen door het ruim: ‘Deel me uit! Deel me uit,
Waar simplen willen van mijn kruimen smullen!

Deel me uit, voor héél de menschheid is genoeg!
Ziet gij dan niet mijn groeien in het breken.
't Is nooit te laat, te komen, nooit te vroeg
En ieder beet doet nieuwe beten kweeken.

[p. 104]

 

Komt dan voor wie dit wonder is gedaan,

 

Dit durend offren van de geurge sneden.

 

Want niemand is nog ongestild gegaan

 

En niemand hoeft te hongren in het heden!’

 

 

 

Waar stond daar ergens toch dien oven open.

 

En zong er zacht het goede, gouden brood?

 

Waar kwam dien ouden wijngeur uit gedropen

 

En doopte 't blauw der luchten met zijn rood!

 

 

 

Waar kwam die klank toch uit de lucht gevlogen,

 

Of wilgenloten op het water slaan?

 

De lucht staat stil, de tijd lijkt onbewogen.

 

De zon schijnt niet meer en nog niet de maan.

[p. *25]

GABRIELLE VAN LOENEN

[p. *26]

Naar een olieverf-schilderij (1925) van Valentijn Edgar van Uytvanck
H. MARSMAN

[p. 105]

Wijding

De klokken malen in de wijde luchten
Het kruid van Christus voor het hooge feest.
En door den geur der forschgeplette vruchten
Bloeit nu mijn borst zoo breed en onbevreesd.

Ik kan die zware roken nauw bevatten
En sta te peinzen, hoe van dit geweld
Ik drinken zal den wijn van de innge schatten
En rijzen naar den hemel als een held.

Ik grijp de wolken waar het licht komt zoomen
En plooi ze rond mijn roode schouders saam.
Nu uit den klokkenmolen geur blijft stroomen
Vraag ik de zon haar eeuwgen gouden naam.

En met haar letters voor mijn hoofd gedreven,
Jaag ik de twijfels weg van eigen nacht,
Tot voor mijn oogen, stralende ik zie beven
Den spiegel, waar Gods ziel verliefd in lacht.