Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 87]

A. Roland Holst
Tenebris mundi

De wolken gaan en de dorre blaren
waarheen de wind het wil,
en wij ook staan nu aan alle verten
blootgesteld, en onze harten
- uitgewoond door te lang ervaren,
en een snel einde al op til -

o, als arme vergeten dorpen
werden zij, bij de grens, en soms
komt, onderweg naar een somber nergens,
vluchtend een koning er zich verbergen,
die zijn kroon al heeft weggeworpen -
de wind kwam over hem en ons.

De hooge droomen en de volken
nemen nu westelijk hun baan
door de late zielstochten bewogen.
Werelden gingen; langs mijn oogen
zie ik de blaren gaan, en de wolken,
en voel de wind gaan.