Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 85]

J. Greshoff
Ode

Aan J.d.V.

Grauwe en blinde rij
Van mijn geslacht, verloren, dat
Nochtans onsterflijk leeft in mij;
O nooit verloren schat
Van onze duistere erfenis,
Onkenbaar en toch zielsgewis!

Het waren boeren in
Een land van schraal gewin;
Als beesten in het juk
Onder loodrechten druk
Van een naijvrig God
Volbrachten zij hun lot
Geduldig en brutaal.
Er bleef teeken noch taal
Van hun drift en bedrijf,
Geen beeld van 't kromme lijf.

O donker stomme rij,
Gemarteld en verheerlijkt volk
In 't onverbeeldbare voorbij;
O wilde wervelkolk
Die, naar den dag, uit grondloos diep,
Mij stuwde toen mijn Vorm mij riep!

Verlaten in den schrik
Van 't starlichte oogenblik

[p. 86]

 

Scherp tusschen slaap en dood,

 

Schreit in zijn schellen nood

 

't Hart om herinnering

 

Aan 't leven dat verging,

 

Offer, in lust en pijn,

 

Opdat ik hier zou zijn:

 

In de eeuwge stroom en val

 

Een tijdelijk kristal.

 

 

 

O, de onverbreekbre rij

 

Van buiten ruimte en vóór den tijd,

 

Ik ben in u, gij zijt in mij;

 

O liefde, o zekerheid...

 

Ik ben een boer en draag het zaad

 

Voor de oogst die na mij binnengaat!