Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 83]

Geerten Gossaert
Viaticum

Heeft u reeds nù bevangen
De overzoete wreede smart
Van 't goddelijk verlangen
In ieder menschenhart?

En uit den gulden schemer
Van jonkheids onbewuste peis
Lokt u reeds nu 't gewemer
Van 's werelds bange reis?

En laat ge, ongeduldig,
Mij eenzaam, eengeboren kind,
Die u, met liefde schuldig,
Heeft boven God bemind?

Helaas! maar wijl de weemoed
Die 't diepste van dit leven is
Niet verre van de deemoed
Van alvergeven is, -

Zoo gà, en ga in vrede -
En weet, als ge de mijlen telt,
Dat vaders stille bede
Uw schreden vergezelt....

[p. 84]

 

Maar wàt zal ik u geven

 

Tot leeftocht en tot reisgewâ?

 

Ikzelf borg slechts mijn leven

 

Ternoode en uit genâ!

 

 

 

Neen dit: niet zal gelangen

 

Tot aan de poort van vreê waarheen

 

Reikt alle aardsch verlangen

 

Van al die reizen, één.

 

 

 

Eer hij het heil zal vinden -

 

Van zijn heelal de spiegelschijn -

 

In d' oogen der beminden:

 

Dàn zal hij zalig zijn.’