Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 79]

Marnix Gijsen

De mislezer

‘....sicut vermis’

Hij is een arm, oud man,
de grijze mislezer met zijn kaal hoofd
en die der wereld niet behagen kan.

Onder het krakend geweld van goud en brokaat,
voor een snobsenpubliek
leest hij de Mis,
gansch in het wit.
Hij kent de overspelige vrouw die recht staat,
en de woekermeneer die daar zit.
Hij is simpel en moe,
hij beseft de zonde en den strijd, diep en fel;
de vrouw die de wimpers luifelt
en van den man, het wulpsch oogenspel.
Hij weet de verwaandheid van dit rijk geslacht
en hun trots op vleesch en kleed.
Hij murmelt zijn snelle gebeden heel zacht
en buigt zijn kaal hoofd
in leed.
Hij zegt geen woord hooger
dan de kabellijn van één toon.
Hij is eenvoudig en oud,
en de nederigste man in Gods woon.

Hij opent de armen en teekent een fel kruis,
onder die zegening gaan de vunze vrouw
en de dikke meneer lachend naar huis;

[p. 80]

 

zij hoorden een half uur, verstrooid,

 

zijn onhoorbare taal.

 

Maar hij schouwt hen aan

 

met de droefheid van Job

 

op zijn vaalt.

 

 

 

Onder de vracht van goud en brokaat

 

bidt hij, stil en gebroken.

 

Hij is eenvoudig en oud

 

en zijn kennis is in simpelheid verdoken.

 

Zijn schoenen gapen;

 

zijn hoed heeft kleur noch vorm.

 

Maar hij bidt kindsch en eenzelvig naar Christus,

 

die hangt boven d'aarde ‘lijk een worm’.

[p. *19]

Foto Bleuzé
FRITS HOPMAN

[p. *20]

ROEL HOUWINK

[p. 81]

De archeologische vondst

Jacquemijne Bolats werd te Leuven begraven
in 1520,
naast haar man en haar kind.
Ze had bei met dezelfde liefde bemind,
al haar dagen.

Ik heb haar zerksteen gevonden
op een regennoen,
onder wat mos en veel gele blaeren.
Kinderen spelen er rond
en bij zomernacht paren geliefden, hier, hun bevenden mond.

Zij werd in Antwerpen geboren,
- o mijn sterke stad -
wie voerde haar de Brabantsche heuvelen over?
Daar vond zij een man, daar won zij een kind,
en de rust, onder mos en wat herfstig loover.

Want, toen God zag
hoe volmaakt deze drie stonden
in 't licht van een rustig geluk,
het jublende kind
en dees vredige beiden,
toen was hij als David die weenend zijn zoon overwint.
Hij kon deze kalme zielen niet scheiden
en brak alle drie hunne hulzen stuk.

[p. 82]

 

Zie, zoo lange tijd is aan elk mensch gegeven

 

dat zijn woord rijpe tot lied

 

voor Gods aangezicht.

 

Hoe vaak het hernomen, geaarzeld, getracht,

 

tot duid'lijk en klaar klink' het rythme

 

dat door elk leven vleit;

 

God luistert en wacht,

 

de zanger verdwijnt,

 

maar het zingen ruischt uit in Gods wezenheid.