Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 58]

A. den Doolaard

Hyperion

Alleen,
Tusschen de waanzinswenteling der zonnen,
Die ondergaan aan mijn gestrekte naakt,
En staroogend omhooggaan, jagend achter
Hun eigen lichtspoor, eeuwen lang, voorbij
Aan de uitgestootene der vastelanden,
Die willoos drijft van hemelkust tot kust,
Zijn ziel gezengd door de herinnering
Hoe horizonnen aan zijn blik ontvlamden,
Zijn hand de einders aanvleugde tot purperheet,
Die nauw belook de aanfakkeling der sterren,
Wanneer alleen zijn adem hijgend joeg....

[p. 59]

Angus - 1^e tafereel

Voor de poort. Nacht. Twee wachters.

Eerste wachter:

(jong)

Niet langer kan ik staan in deze aarzeling tusschen dag en nacht. Het metaal van mijn rusting is dit fakkelfeest ten spiegel, doch mijn lans reikt in het duister en om haar verre punt krijschen de nachtvogels. Reeds bij de verbeelding van dit feest daarbinnen is het bloed mijner aderen hittig, doch brandkoud mijn schild, waarvan ik niet weren kan nachts stervenskilte.

Tweede wachter:

(oud)

Dit is enkel kregelheid om de verkeken kans van in dit feest den dag te bezitten zonder onderbreking, dagen aaneen, en al deze dagen rood van wijn.

Eerste wachter:

Toch neen, want ikwaak gaarne; het is goed te waken in een legerkamp, wetend met uw roode oogen de gerustheid te werven van duizenden, die u aanvaarden als gelijke aan de wachters van de nacht, maan en sterren, welke uw duistere helmkap ten vuurslag doen zijn; doch hier ben ik vreemd als een boot die een breuk is in de lijn der kust: boeg onder golven, doch achtersteven ruw van zand.

Tweede wachter:

Dit was het waken, doch hoe dan de wijn?

Eerste wachter:

Wat nut het getweëe waken, wanneer dit feestgedruisch grooter is dan de stilten van gansch Ierland, en het fakkellicht fel genoeg om alle dieren te lokken uit de vier hoeken van den wind?

[p. 60]

Ten spot staan wij hier, en daarom duister, slok mij in,

(gaat naar voren, in het donker)

.

Tweede wachter:

En toch lekt uw tong naar wijn.

Eerste wachter:

Wijn? Twee bekers brachten zij ons, elk één, en beide halfvol droesem: is dit geen genoegzaam geschenk voor hen, die den nacht weren moeten van des Konings bruiloftsdisch?

(schopt de beker weg, muziek luider.)

Ik waak niet langer voor hen, die in hun driestheid den nacht luider uitdagen, wetend dat de morgen nabij is.

Tweede wachter:

Waarom misgunt gij allen hun vreugde, wanneer gij slechts naijverig zijt op één? Omdat hij de broer is van den koning?

Eerste wachter:

Ailell meent gij? Toch misgun ik hem geen druppel, buiten zijn bloed.

Tweede wachter:

En toch, wilde hij uw haat afdrinken, de tijd van tien bruiloften zou niet genoeg zijn.

Eerste wachter:

Daarom zeg ik: buiten zijn bloed! Doch gij kent zijn dronk nog niet. Immer sober, is hij bij feesten een zwelger. Mijn haat afdrinken kan hij niet, doch anders ware één bruiloft voldoende,

(muziek minder).

Ga zien, wat zij doen, en zeg mij: Wie toont er een troebel gelaat? Ailell! Wiens kleeren zijn soppig van wijn? Ailell!

(gaat weg)

.

Tweede wachter:

(aan den voorhang).

Allen drinken met heffen en dalen van stoopen en kannen, behalve de muzikanten. Doch waar is Ailell?

Eerste wachter:

Zoek een, die blond was van

[p. 61]

haar, en met een borst welvend als een heuvel, zittend naast aan den Koning; doch nu slaphangend over de leuning van zijn zetel, gelijk een leege mantel

(muziek verstomt)

.

Tweede wachter:

Allen drinken met heffen en dalen van stoopen enkannen, ook de muzikanten. Doch Ailell drinkt niet.

Eerste wachter:

Wie kan nog wijn schenken in een vat dat vol is?

Twee de wachter:

Hij drinkt niet, hij staart.

Eerste wachter:

Hij drinkt niet? Dan is de morgen duisternis, en mijn zwaard een kromme hoepel.

Tweede wachter:

Hij staart strak en onbewogen, een felle maan tusschen het dooven der laatste sterren; nu heft hij den arm voor het gelaat, gelijk de speerwerper die mikken moet op het wild onder een zon, die hem de oogen dichtschroeit.

Eerste wachter:

En wat is die zon? De laatste kan wijn, waar het licht in blikkert?

(Duikt plotseling op).

Opzij, laat mij zien.

Eerste wachter:

Terug,

(heft zijn schild voor de spleet van den voorhang)

.

Tweede wachter:

Opzij, oude.

(zij worstelen, voorhang zwaait opzij)

.

Ailell:

(Staart rond, als verblind. Dan schalt zijn stem).

Ha! Worstelende wachters!

(scheidt hen).

Naar binnen, zotbollen, en drink uw toom af. Nog is er wijn

[p. 62]

genoeg voor het slechten van twintig twisten....

(grijpt eerste wachter bij den schouder)

.... Wat was uw geding; uw handen schenen verlekkerd op de keelpezen van dezen ouden, jeugdigen bruut, en waarom?

(grijpt hem),

spreek, of ik kraak u een rib, kiest zelf maar welke!

Eerste wachter:

Waarom?

(uitdagend)

omdat hij mijn oogen weren wilde van uw gelaat, dat staarde, staarde....

(Ailell laat los, stapt achteruit, wachter vlucht naar binnen. Ailell hem achterna, wijkt op den drempel schuw terug. Gaat terug, raapt schild en speer op, staat even eenzaam, krijt dan dof):

O sterren, sterren, sterren! Twee maken mij reeds dol, en hier zijn duizend!