Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 54]

Anthonie Donker

Kwatrijnen

Wild bloeit de roos van onze overmoed.
Dit spel is kansrijk en de worp was goed.
Doch onverhoeds en diep verholen, hoor
De ruischende Acheron van het bloed.

Zoo zinverrukkend was de wufte logen
Van zon en maan, bloemen en vrouwenoogen:
Wij bleven in den voorhof. Eenzaam ligt
Een duister rijk achter de wenkbrauwbogen.

Wij werden elken nacht ontroerd, doch geen
Die ooit dat pad verkende, dan alleen
Wie met het keeren van de morgenzon
Niet meer in zijn geboorteland verscheen.

Achter den heuvel lag het vaderhuis.
Wij juichten: Ἰησοσ Χϱιστοσ βασιλενσ,
Doch werden na zijn dood gelijk de duivel:
Geen onzer waagde zich voorbij het kruis.

Eenmaal ontkwam een sterv'ling aan het bloed.
Vleug'len ontsprongen aan voortvlucht'gen voet.
Hem heeft een engel in het paradijs
Met hellen, doodelijken kus begroet.

[p. 55]

De violist

Langzaam speelt de grijze muzikant
Bij mijn raam, in den egalen regen
Met zijn smalle, aderblauwe hand
Al het leed, dat wij vandaag verzwegen.

Alle droomen werden spiegelbeeld
Op den bodem van een troebel glas.
Roem en rijkdom zijn door hem verspeeld
Van een adellijk, lichtzinnig ras.

En hij speelt in den egalen regen
Zijn onzuiv're en navrante wijs,
Al het leed, dat wij vandaag verzwegen:

Ongehavend wordt geen sterveling grijs.
Hart en snaren springen in den regen
Aan het eind van een verloren reis.

[p. 56]

Het eiland der ziel

‘Toen God stervende was, ontstond
Uit duisternis een vloed
Aanzwellend, ruischend om mij rond
Het donker golvend bloed.

‘Van somb're lusten werd ik hier
Sindsdien een eenzaam roover.
Doch eeuwig tart mij de rivier:
Wanneer steekt gij mij over?

Al duizend eeuwen dool ik aan
Den donkerrooden vloed,
En roep den dooden Schepper aan
Over het golvend bloed.’

[p. *13]

Foto Berssenbrugge
A. DEN DOOLAARD

[p. *14]

ANTON VAN DUINKERKEN

[p. 57]

Poppaea Sabina

Zij schreed, en heerschte schrijdend over allen.
Haar roofdieroogen waren groot en wild.
Zij droeg het hoofd hoogmoedig opgetild,
Omdat haar hart tot wanhoop was vervallen.

Rondom haar hunkerden de honderdtallen.
Zij telde smadelijk het hijgend wild,
En lispelde: ik heb het zelf gewild
En wist zich de slavin van haar vazallen.

En later, aan het eenzaam open raam,
Uitstarend in den sterreloozen nacht,
Riep zij met naakte stem een dooden naam.

En pijn trok om haar wreedgewelfden mond,
Toen zij het zware haar langzaam, en zacht
Kreunende uit den strakken spang ontbond.