Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 15]

D.A.M. Binnendijk

Verstootene

Hij at met helder en verrukt gelaat
aan elken disch de toegeschoven spijzen
en lachte, als een kind dat ouders prijzen,
om wat den andren smartte om den smaad.

Want zou hij, wat hij nimmer kende, nu
ervaren bij dit vreemd vijandige geslacht?
hij schonk geen groet en stortte in den nacht
waarin hij talmend rondging, innig ingénu.

Maar in het park, waar hij vermoeid
verdwaalde, werd hij weggeheven
naar het gewest dat hem had uitgedreven
tot zijn onzalig bloed zou zijn verbloeid.

[p. 16]

Kwatrijnen

Aan El. P.

Die mij den Appel uit den boomgaard plukte
en hem omzichtig in mijn handen drukte,
weet, dat geen woord van uw gesloten lippen
mij meer dan dit onsterflijk Spel verrukte.

De nacht is om, de wake is voltooid,
maar d' oogen zijn te zwaar, uw hart is te berooid
om op te rijzen tot den harden dag
die reeds, in 't eerste licht, uw lange handen tooit.

Zij danst en zingt en haar gelaat staat rein
omhoog bij 't lied van hartstocht en venijn. -
maar wie raadt in dit trotsch en eenzaam hart
het wellicht wreed en martelend geheim?

[p. *3]

Foto Trijssenaar
D.A.M. BINNENDIJK