Erts. Letterkundige almanak. Jaargang 1

[p. 9]

Albert Besnard
La maisonnette

De wereld is zoo schemerend en klein
In deze kamer van La Maisonnette,
Dat wij niet op vergeefsche woorden letten,
Alleen bedenken dat wij vrienden zijn.

Gelijk een klok is over ons gesteld
Dit huis waarin wij de eeuwigheid bestaan.
Wel wijd en bleek is de avond op het veld:
Ons licht verdrinkt in 't vloeisel van de maan.

En oogen glinstren om ons in 't heelal;
Over den weg voor 't huis gaan zachte schreden.
God weet gekwetste meisjes, zùchtend al,
Want in het donker wordt nu zoet geleden.

't Gesternte giert naar Goddelijken wil
En wervelt rond; - al mogen dan wij armen
Die sterven gaan 't niet zien: - òns is dit stil....
Wij blijven één moment in Gods erbarmen.

Wat zong de wereld weer een weeke wijs!
Wiens weemoed maakte ons wijzer dan de dwazen?
Totdat de sneltrein Londen naar Parijs
Zoo hartverscheurend kermend langs kwam razen.