Enchuyser liedt-boecksken

Aen de Maeghden.

Toon: Poliphemus aen de strande.

SOete Maeghden, stoke-brandtjes,
Waerde Santjes
By de Minnaers aengebe’en,

[p. 87]

 

Schoon ghy hen, met sture woorden,

 

Vaeck koomt moorden,

 

Door ‘et scherp en vinnigh Neen.

 

Maer indien ghy eens mocht smaken

 

Wat vermaken

 

Dat de trouw-kus na sich sleept;

 

‘k Weet dat ghy, met beyd’ u handen,

 

Naer die banden,

 

Op ‘et eerste vragen, greept.

 

Wen de Maeghden heele nachten,

 

Vol gedachten,

 

Dickwils mijm’ren, voelt de vrouw

 

Duysent vreughden om ‘er woelen,

 

En bespoelen

 

Heure schoot met vreugdbre douw.

 

Soenen, sabben, vatten, streelen,

 

Drund’lick speelen;

 

Met de armen om ‘et lijf

 

Van ‘er man; die, ondertussen

 

Duysent kussen

 

Steelt, in dartel tijdt verdrijf

 

Hondert duysent lieve namen

 

Smelt men t’samen;

 

Daer m’er dan gestaegh mee noemt,

 

Datse, door dit heyligh jocken,

[p. 88]

 

Op-getrocken,

 

d’Aerde voor een Hemel roemt.

 

Eensaemheydt baert ongenuchten,

 

Klagen, suchten.

 

Al de vreughde van de doeck,

 

Die de werelt kan bedeucken,

 

Of ‘er schencken,

 

Schuylt alleenigh in de broeck.

 

’t Is onmogelick all’ ’t bedrijven

 

Te beschrijven.

 

Och! ik dwael. Mijn pen die stuyt

 

’t Hooft begint te suyse-bollen:

 

‘k Ben aen ’t hollen.

 

Leer ’et selfs, en wordt de Bruydt.