Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 50

Een vriend van Lao Tze spreekt
door Vincent Coornhert

Gedoofd is nu de pijn van ongestild verlangen,
Nu ik niet meer in 's werelds luiden roes bevangen
Me voel, noch streef naar ijdel aardsch bezit
Of in vertwijfling jaag naar onbereikbaar wit.
Ik wil geen strijder zijn voor hooge idealen
Om 't menschdom te doen keeren van zijn dwalen,
Ja, 't willen zelve heb ik afgelegd,
Mij 't smartelijk genot van 's levens strijd ontzegd,
Om in de stilte van een ver en eenzaam huis
Mijzelf te vinden. Slechts het staag geruisch
Van windbewogen loover is te hooren,
Gemengd met zilvren zang van de gewiekte koren.
Hier geldt geen tijd, verglijden dag en uur
In droomverloren deining op het rhythme van Natuur.
Vanzelf, vanzelf! Dat is de hoogste wet
En wijsheid, voor wie, onverlet
Door het verwarrend spel van drift en daad,
Als stille onbekende door het leven gaat.