Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 49

[p. 328]

De andere ballade van de koningskinderen
door Hanno van Wagenvoorde

Zij traden af het geel terras,
de zonhelling der duinen
en zwommen waar de branding was
tussen de wit gerilde luimen.

En toen de zon op de klippen daalde
trok hij zijn boot uit het strand
en riep terwijl hij de riemen haalde
ook haar leven naar zijn land.

Maar zij zag hoe uit schuim van zee
een ijle gestalte waaide wild,
die stoeide met de meeuwen mee
glanzend van zonvloeden betrild.

Die riep haar, dat zij dansen ging
en 't werd haar zinnen ruim en licht;
zij voelde dat de wereld hing
onwegend om haar nat gezicht;

en dat het nevelbeeld verkoeld
oploste en in vloed verliep;
toen wist zij wat een lied bedoelt:
- het water was veel te diep.

Aan de einder landde een zijn boot
en vlamde op tot het laatste sinderen
van stralen leven over dood -
het waren twee Koningskinderen.