Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 49

[p. 116]

Dagboekbladen
door Dop Bles

I

De trein hield stil: Parijs!
Kil-grijs lag ongewekt 't station,
er vielen vreemde klanken neer
als stenen in een meer, maar zonder rimpeling.

Ik ging --
vaal grauw
lag scheemring in de late nacht,
gelijk een vrouw
bij wie het starre doodsuur wacht,
terwijl een kind tikt spelend op de ruit --

Dit kille mistig grijs
van ellek leven dood,
was dat Parijs
't Parijs zo groot?

Een plein
lag lang en leeg wijd uit om mij;
een slenteraar
stond binnen in een open Bar
en dronk een roemer wijn;
ik zag hem staan
maar wist niet hoe naar binnen gaan --
Hetzij! 'k Was in Parijs en blij
en dacht:
'k wil, dat je lacht!

Maar zwaar
was mijn valies
met weinig goed en vele boeken.
Waarheen?

[p. 117]

 

Ik wist alleen:

 

een kamer moest ik zoeken!

 

Ik vond

 

zes hoog en zeven weken

 

van crediet.

 

De goot was mijn balkon,

 

een tafel was er niet,

 

een bed met schaamle deken,

 

een kast, die niet meer open kon,

 

maar 't raam, wijd sloeg het open!

 

Plots zag ik licht, aangolvend uit

 

het oosten, zilvren domen,

 

als sluiers van een bruid;

 

de zon was in de dag gekomen,

 

de dag werd schoon!

 

en 'k riep, gestrekt de armen:

 

Parijs, erbarmen

 

Parijs, ontvang je zoon!

II

Van nacht
heb ik gedacht aan jou
die 'k eens begeerde,
terwijl ik huiswaarts keerde
in 't late uur bij eerste schemering.
Toen - plotseling
brak door in bleek en kil gegloor
de dag,
die in het oosten lag
gelijk een kalken vrouwenlijk
te kijk,
en bij dit klankloos ongestoord bedrijf
dacht ik aan jou en aan je wasbleek lijf.

[p. 118]

III

'k Zal hier heel lang wel moeten blijven;
de dagen zinken weg in doezel waken,
mijn mag're vingers over 't witte laken
gaan als gedachten, die stil drijven,
maar nergens heen -
Ik ben alleen --
Het heden
is het witte laken,
mijn hoofd op 't kussen, denkend waken
dichtbij de ree
van het beleden
veilige verlee.

'k Ben van de wereld weggenomen
zover, zover,
een uitgedoofde en verdoolde ster -
'k Vrees dat ik spreek een vreemde taal,
zo heen van 't leven is een ziekenzaal.

Voor 't leven ben ik toch verloren
al zegt de dokter neen;
hij ziet de koortslijst, die alleen,
en denkt dat medicijnen baten;
hij weet niet, wie ik achterliet,
zo martelend bewust
van dit verlaten:
Alleen de dood geeft rust.

Ik hang hier in een roerloos heden,
de laatste term van het verleden,
en als de koorts ontsteekt zijn toorts,
dan zijn 't mijn vingers op het laken
die bij haar waken -

[p. 119]

IV

Parijs,
godin van 't leed,
demon van verlangen,
gij zijt een priesteres
in 't parelgrijze kleed
van uw mystieke drangen;
in ochtend, o, Parijs, een schuchtere prinses,
in middag Koningin,
in avond een minziek maîtress'
die zoekt een rijk gewin
en hongerend verwacht
de nacht.

In de verlichte nacht
kent gij geen kust en keuze
zijt gij de entôleuse
die zoekt haar prooi
en of gij schuiflend gaat
op buitenboulevard
in schaamle tooi
als een gevaar,
of in het flonkerend brocaat
uw hermelijnen armen om een minnaar slaat:
Gij zijt aanbid'lijk mooi!