Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 49

[p. 222]

Wederzien
door M. Mok

Gisteren was het even als voorheen,
het lang geledene had ons te grazen:
jij bitter, tusschen schelden en geween,
ik in een onuitputtelijk verbazen,
omdat de tijd teruggeloopen scheen;
wij beiden, machteloozen, die beproefden
te redden ons van een te stillen dood
en reikend naar den steun dien wij behoefden
en dien de ander nu en nimmer bood,
zoodat ons enkel restte het bedroefde
uiteengaan in een wereld zwaar van dood.

Er was een horizon, er waren sterren,
het schoon decor was weder opgesteld,
soms twinkelde een licht ons toe van verre,
de geest des Heeren heeft ons vergezeld.
Wij hebben zijn geleide afgewezen,
want bij den dood past enkel menschentrots,
dit: niet in het verborgene te lezen,
maar staan en kantelen gelijk een rots.

Dit wisten wij, dit hebben wij vergeten,
in duister zoekend naar elkaars gelaat,
Laat lafheid zich met heroïek niet meten,
wij hebben niet verlangd en niet gehaat.
Niets dan wat doodsangst wilden wij bevechten,
en scheidden - buiten staat om te beslechten.