Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 48

[p. 257]

Het nachtwerk
Door J.D. Bierens de Haan

Tusschen muren ingesloten,
over cijferschrift gebukt,
heeft dit werk mijn ziel verdroten
en mijn vrijen geest verdrukt.
'k Leef als een door 't lot verstooten,
uit zijn gunsten weggerukt.

Gansche nachten heengebogen
over dit verdord papier,
moet ik nu den smaad gedoogen
van zijn liefdeloos bestier,
dulden 't slinken zienderoogen
van 't verholen levensvier. -

Neen, ik werp de blinden open,
om te vangen 't morgenlicht
als de nacht is weggeslopen
op mijn dorstend aangezicht,
want ik wil de vrijheid koopen
die in mijne verten ligt.

Ginder zullen heuvlen blinken,
voglen zingen in 't geboomt,
de eerste morgenglansen drinken,
door den nieuwen dag bestroomd,
doen de lucht van liedren klinken
bandeloos en onbetoomd.

[p. 258]

 

'k Zal, als 'k uit dit venster schouwe,

 

over de akkervelden heen

 

zien verbaasde wouden blauwen

 

in des uchtends teederheên;

 

zingend wil 'k in de landouwen

 

hunner prille schoonheid treên.

 

 

 

Uit de nevlen streeft de toren

 

met zijn spits in 't ijl verschiet

 

om in vrije lucht te boren

 

met zijn zingend klokkelied,

 

dat hij als een stem doet hooren,

 

die der ziel haar lust gebiedt.

 

 

 

En voorbij de heuvlen schepen,

 

uitgezeild door 't zeekanaal,

 

zal ik zien hun vrachten slepen

 

tot een stedelijk onthaal;

 

aan de masten wimpelrepen

 

zwierend in hun kleurenpraal.

 

 

 

Waarvandaan naar hier gekomen?

 

Uit het wijkend Oost of West?

 

't verre land van zwerversdroomen,

 

waar Geluk zijn zetel vest?

 

Ziel! word met hen meegenomen,

 

keerend naar hun wingewest!

 

 

[p. 259]

 

Ginds de bergen, halfverwaasden

 

in de schemers van 't verschiet;

 

'k zal mij naar de toppen haasten

 

van dit onbegrensd gebied,

 

waar de berggeur mijn verbaasde

 

ziel met jongen lust omvliet.

 

 

 

En o hemelen hierboven,

 

winden, wolken, voert mij mee

 

door uw golvenschuim omstoven

 

naar uw grenzelooze zee,

 

om uw zaligheid te loven

 

als ik in die wijdten treê - - -

 

 

 

Ach, het werk wil niet meer slagen

 

dat den ganschen nacht benam,

 

'k hoor vermoeide geesten klagen

 

en de handen voelen klam.

 

Open! 'k zie het morgendagen,

 

open! voor de zonnevlam.