Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 48

[p. 409]

Zilvermeeuw
Door Jaap Moulijn

Een zilvermeeuw ligt aangereden, dood.
Ik vind een ring, geslagen om zijn poot.
Ik buk mij: - Helsingfors, - zoo lees ik zacht.
Jij hebt die ring van 't Noorden hier gebracht
naar Amsterdam, jij snelle zilvermeeuw,
dus snerpend heeft jou schelle, schrille schreeuw
van Finland af geklonken over 't land
van zee doorbroken. Over wadden, strand
en langs de branding klonk je vrijheidskreet,
die boven 't bulderen zich hooren deed.
Met duizend' andren trok je zuidwaarts mee
en zocht er voedsel langs de zilte zee
en zocht er zon en warmte op je tocht,
terwijl je krij schend om de vangsten vocht.
Dat jou, die in de wijde ruimten steeg,
dat jou de dood hier in zijn klauwen kreeg,
dat jij hier, kleine zwerver, die de zon
in zilver op je vleugels vangen kon,
den dood bij 't zoeken naar het Zuiden vond
en jij dit wreed gebeuren niet verstond,
is denkbaar, want zelfs menschlijk intellect,
dat innerlijk ook aldoor zuidwaarts trekt
of tracht te trekken, peilt het raadsel niet;
hier zijn wij één, 't ligt buiten ons gebied.
Hier zijn wij samen zwervers, zilvermeeuw,
zoo is 't reeds jaar na jaar en eeuw na eeuw.
Wij hebben allen onzen weg te gaan
en zullen het na dezen eerst verstaan.
Al vliegen wij door schaduw of in licht,
de dichte kimmen bieden weinig zicht.
Wij slaan het leven op een wiekslag door
en volgen achtereen hetzelfde spoor.