Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 48

[p. 357]

Aan een uitvoerend kunstenaar
Door Hermance Farensbach

In memoriam Ludwig Wüllner

Hij heeft een ‘kop’,
zijn haar is wit,
zijn hart gekloofd
tot op de pit.

De vrouwen dringen
om hem saam:
Hij is een man
van groote faam.
Zijn hand zet
achteloos zijn naam
op een program,
op een portret....
's Nachts ligt hij
slapeloos in bed, -
en voelt zijn hart
zóo klein en bloot
in dë omklemming
van den Dood....

[p. 358]

 

En 's morgens vroeg

 

gaat het weer vóórt....

 

Veel passagiers

 

van oord tot oord:

 

Elk heeft zijn plaats,

 

waar hij behoort.

 

Maar hij zit eenzaam

 

in den trein

 

der dwazen,

 

die verzaligd zijn....

 

Daar verweg hangt een gulden schijn,

 

die wijkt.... en wijkt....,

 

maar die hem trekt.

 

Er is iets diep in hem gewekt,

 

dat hunkert naar het hoogste goed....

 

Hij heeft den bitter-wreeden moed

 

te snijden áf ál wat hem bindt:

 

Daar is iets, dat hij dieper mint,

 

waarnaar hij haakt gelijk een kind,

 

dat men een sprookje heeft verteld....

 

De wereld heeft hem steeds gekweld -

 

maar in het wonder van dien schijn

 

daar ver, moét men gelukkig zijn....

 

daar ver, daar rijpt men langzaam heen,

 

door wijde vlakten, - en alleen

 

met wanhoop, wind en duisternis....

 

Zóo leert een mensch wat leven is.

 

 

 

Zóo reist een man de jaren door,

 

bezittend, wat hij steeds verloor,

 

God en den waanzin op het spoor!