Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 48

[p. 344]

Eens dichters eenzaamheid
Door J.D. Bierens de Haan

Nu is in mijn vertrek terug gekomen,
mijn Eenzaamheid, en de eigen avondlamp
doet teere schijnsels langs mijn handen stroomen,
waar 'k aan mijn tafel neerzit, en mijn droomen
glijden doorheen dit stille kamp.

En 'k vind mijzelf verzonken in gedachten,
en zie, zooals een milde sneeuw zich legt
op 't akkerveld in maanbeglansde nachten,
een stilte nederdalen, die haar zachte
befloersingen aan alle dingen hecht.

Daarbuiten gaan door leege straat de schreden
der enkelen, die langs de huizenrij
in trage of sneller maatgang treden.
Hun lichte voetstap is nu weer voorbij,
en elk geluid zinkt weg in het verleden.

Daar naderen opeens mijn droomfiguren,
geborenen van kort of lang geleen;
zij treden aan als zwijgende geburen,
glijdend geruisloos langs mij heen,
dolende geesten dezer avonduren.

[p. 345]

 

Zij treden zacht om niet de rust te storen

 

van mijn bezinnen, vragend of ik hen

 

terugvind in mijn denken; zij geboren

 

uit mijn gedacht' die 'k aan 't gelaat herken -

 

en wagen zich in 't licht der lamp naar voren.

 

 

 

Hoe heb ik deze in lange niet, en dezen

 

die naast haar aantreedt, in nog langer tijd

 

niet meer herdacht! en komen zij verrezen

 

uit mijn gepeinze' om mijn gezel te wezen,

 

genooten mijner eenzaamheid?

 

 

 

Daar zijn bevriende' uit vroege en later dagen,

 

elders wellicht hun eigen werklijkheid

 

belevend, maar ik zie ze voor mij dagen,

 

vertrouwde gasten van mijn welbehagen,

 

hier waar mijn lamp haar stille schemers spreidt.

 

 

 

Staat nu rondom mij minnende gelaten,

 

bewoners van mijn hart, die tot mij zijt

 

genaderd in deez' vrede, en die de baten

 

van mijn verstild geluk in deze late

 

uur deelt met mij, vrienden der eenzaamheid.

[p. 346]

 

Dit is mijn schoone weelde, dit mijn eigen

 

geluk, dit toeven in herinnering,

 

waar in het zwevend lamplicht mensch en ding

 

met mij verblijven in verzadigd zwijgen,

 

tezaam getreden in mijn tooverkring. -

 

 

 

Nu daalt een sluimer, die mijn wezen zegent

 

ook op de dingen neer. De geestenrij,

 

in tragen optocht langs mij heenbewegend,

 

en die met lichten groet mijn groet bejegent,

 

wenkt mij ten afscheid toe, en trekt voorbij.

 

 

 

Zoo gaat dan henen luchtige gespelen;

 

ik opende u mijn deur ten avondtijd

 

om met mij in dit zoet verzaam te deelen,

 

maar voor mijn stilte zijt gij toch te velen -

 

Blijf gij met mij alleen mijn goede Eenzaamheid!