Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 48

[p. 130]

Waarom Lady Purring niet meer spon
Door Juul Roggeveen

FRANCIS Elisabeth's kinderoogen hadden al meermalen kritisch-aandachtig gekeken naar het steeds molliger wordend lijfje van haar kleine poes, Lady Purring.

‘Wat word je toch dik, Purr,’ boog zij zich over naar de melk slurpende Cypersche, ‘zeker van 't kattenbrood dat ik je geef?’

Wanneer Lady Purring zoo beminnelijk toegesproken werd, keek ze haar ondervraagster likkebaardend aan en achter in haar geelgrijze oogen leek minachting te glimpen om zoo'n groot schepsel, dat al gauw vier jaar op de wereld was en nog niets besefte van de mysterieën die zijzelve, nog geen tien maanden oud, al doorgrond had.

Rie, de moeder van het domme menschenkind, zweeg, maar zij dacht aan den kater van den afgescheien bakker, die in Maart nogal eens beleefdheidsvisites bij Lady Purring had afgelegd, en in haar verbeelding zag zij de Lady weer rollen op het tuinpad, haar vier pootjes in de lucht, en hoorde haar lokkend-uitdagende geluidjes naar de visite, die gehypnotiseerd achter een struik te loeren zat - ondanks alles op zijn hoede voor Gourmand, den zwarten belager van alle katers, wiens woeste blaf al zooveel zoete ontmoetingen had verstoord.... Misprijzend schudde Rie het hoofd wanneer zij bedacht hoe Lady Purring in dien tijd alle fatsoen overboord had gegooid (zélf was ze altijd zoo braaf geweest).

Wilde buitelingen in het gras maakte Baby's poesje nu niet meer, maar baar speelschheid scheen te verdubbelen. Zij tergde Othello, den beklagenswaardige, die noch poes noch kater was, sloeg plagend naar Gourmand's goedigen hondenneus. Ronkend liep zij den ganschen dag om Rie's rokken, volgde haar op een drafje, als huisvrouwelijke bezigheden haar naar zolder of kelder voerden. Zij sprong achter de glimmende schubben van den stofzuiger-staart aan, die rinkelend de trap afgleden, overviel den ijverig wrijvenden meubelcloek en wrong zich als een slang onder de dekens, juist wanneer zij glad wilden liggen onder Rie's bezige handen. En Daddy Tom werd soms opgeschrikt door een duiveltje dat op zijn bureau neerplofte en keurige stapeltjes papier alle kanten heen deed vliegen - of door een klauwtje dat naar de tinkelende schrijfmachine-bel sloeg.

Toen Lady Purring al dikker werd, bleef van haar speeischheid alleen nog aanhaligheid over. Steeds wilde zij gestreeld en toegesproken worden, draaide, het bevend staartje omhoog, van den een naar den ander. Gourmand beantwoordde haar kopjes met een brom en een lik; Othello was de eenige die

[p. 131]

haar vriendelijkheden haatte; soms naderde hij haar wantrouwend, snuffelde even in haar richting en liep fel blazend weg met oogen die van boosheid uit zijn kop dreigden te springen.

‘Arm ding; het moet nu gauw gebeuren,’ beklaagde Rie de grijze poes. ‘En je bent zelf nog zoo klein - het lijkt gisteren dat je hier als een hoopje pluis door de kamer kroop - waarom heb je je ook ingelaten met dat witte mirakel van de buren?’

‘Bedoel je z'n vader?’ vroeg Francis Elisabeth.

‘Ja,’ zei de vrouw die heelemaal niet voor pedagoge in de wieg gelegd, en weer eens vergeten was dat vierjarige ooren niet alles moeten hooren.

De gebeurtenis werd toch nog een verrassing. Op een zonnigen, zoelen dag in Mei, het jonge groen geurde allerwegen en in de hoogste perelaar zong de merel, wijl de koekoek riep van verre, kwam het gezin pas in den schemeravond uit den tuin naar huis terug. Gedrieën hadden zij de croquetlawn ingewijd en onder de bloeiende seringen thee gedronken, en de lichte, blijde uren waren omgevlogen.

Toen Francis Elisabeth de huiskamer binnenkwam, schalde meteen haar stemmetje: ‘Missiz ik hoor muizen; they kick up such a shindy’.

‘Woorden als worsten gebruik jij,’ mompelde Rie, maar zij kwam ook binnen en luisterde. En dadelijk wist ze wat het geluid beteekende. Ze liep regelrecht op de boekenkast af en trok het onderste deurtje open. En jawel! Daar, op wat oude tijdschriften, lag Lady Purring, en over haar buikje wriemelden piepende wezens op onvaste pootjes. Van pure trots wentelde het moederdier heen en weer en het gepiep bereikte een snerpend-hoog crescendo.

‘Wat zijn dat Missiz?’ vroeg Baby opgewonden. ‘Wat heeft mijn poes daar? Waarom schreeuwen ze zoo?’

‘Jonge poesen. Purr heeft jongen gekregen.’

‘O, jongen. Wat leuk! Mag ik ze zien?’

‘Dadelijk,’ zei Rie, die al lang blij was dat haar dochter geen verdere détails wenschte. ‘Ga 't eerst aan Dad vertellen.’

‘Ja!’ En Francis Elisabeth repte zich met schitterende oogen naar de veranda. Fluks haalde Rie het mandje te voorschijn, dat ze al voor Purr had klaargemaakt en tastte voorzichtig naar de glibberige borelingen. Er waren er vier. Ze legde hen in het zachte lappenbedje en de angstige Purr sprong dadelijk bij hen en trachtte met haar fijngeteekend kopje Rie's handen weg te duwen. ‘Stil maar, Purr; ik doe je kinderen niets hoor,’ aaide Rie, ‘wees maar niet bang!’ En Lady Purring scheen die sussende stem te begrijpen; zij vleide zich tevreden neer en besnuffelde haar kinderen. Hoe wisten de wiebelige pootjes dier blinde wezens zoo goed den weg? Onbeholpen, maar zonder aarzeling, kropen zij over het moederlijf; hun schuddende kopjes leken te zwaar voor de schriele nekjes.

[p. 132]

‘Ik heb het tegen hem gezegd,’ kwam Baby luid roepend terug. ‘O, wat doen ze, waarom happen ze zoo?’

‘Ze willen drinken. Purr geeft ze melk.’

‘Wat lief....’ En met groote, verwonderde oogen keek Baby toe terwijl zij zogen. Boven hun kleine geluidjes uit klonk het diepe ronken van Lady Purring.

‘Ben je zoo trotsch, klein dier? De éérste keer en dan al vier jongen!’

Purr antwoordde met nog luider gesnor. Zij keek de twee menschen aan alsof zij zeggen wilde: Ik weet wel dat ik van jullie afhang, maar jullie zult hun toch niets doen?

Moeder en dochter stonden zoo verzonken in dwepende aanschouwing van de idylle in het mandje, dat zij niet eens Tom hoorden binnenkomen. Zwijgend keek hij even op Purr en haar jongen neer, schudde dan somber het hoofd.

‘Four of these creatures! They're the worst of pussies. I'm sorry - maar we kunnen ze niet houden.’

Zijn vrouw keek hem verschrikt aan. ‘Eén toch wel?’ smeekte zij. ‘Ze is er zoo blij mee, haar eerste jongen!’

Hij trok zijn schouders op. ‘Nou, allez dan. Voor deze keer.’

Zij zochten het liefste uit, een zwartje met rozen neus en hartvormige vlek op zijn voorhoofd, en den volgenden dag, toen Purr den tuin in was gegaan en Baby rustte, nam Tom snel de anderen weg. ‘Het zou wreed zijn langer te wachten,’ zei hij. ‘Nu zullen zij het niet eens beseffen.’

‘Maar die arme Purr, wat zal die....’

‘Ja, daar kan ik niets aan doen.’ En hij verdween. Een oogenblik later was hij weer terug en de zaak werd verder niet tusschen hen besproken. Maar allebei wachtten zij gespannen op de komst van Lady Purring. Lang bleef zij niet weg; op een drafje naderde zij over 't tuinpad waar ze vroeger zooveel had gelanterfant. En regelrecht liep ze op het mandje toe. Als bij stille afspraak stonden Tom en Rie beiden naar haar te kijken en hielden hun adem in. En tegelijk zuchtten zij van verlichting, moesten er dan zelf om lachen. Purr scheen zich de verdwijning der drie jongen niet zoo erg aan te trekken. Wel snuffelde zij even aan de lappen waar zij gelegen hadden en rekte haar halsje in alle richtingen over den rand van het mandje, maar daarna strekte zij zich, blijkbaar berustend, naast het eenig overgebleven jong uit.

‘Misschien is het wel goed voor haar dat ze er geen vier meer te drinken moet geven - misschien voelt ze zich wel opgelucht,’ wijsgeerde Rie.

‘What next,’ zei haar man sarkastisch.

Toen Baby na haar slaapje beneden kwam, gilde ze dadelijk: ‘Waar zijn mijn poesen?’ Haar moeder meende dat ze het verdwenen drietal bedoelde en wilde haar voorzichtig inlichten, maar de woorden stokten in haar keel: het mandje was heelemaal leeg!

[p. 133]

Groote tranen rolden over Baby's wangen. ‘Nou heb ik geen poesen meer,’ snikte ze, ‘wat vind ik dat akelig.’

Zij zochten en riepen overal, tot Gourmand hen tenslotte op het goede spoor bracht door argwanend voor de openkierende deur der diepe kleerkast te snuiven (hìj was heelemaal niet ingenomen met de verandering in Lady Purring's bestaan). Daar zaten Purr en haar jong in een miniatuur kartonnen doosje.

‘O wat een lief bedje’ deed Baby sentimenteel, ‘but where are the others?’

‘Gone.’

‘To Jericho or to Blazes?’

Op die vraag bleef Rie het antwoord schuldig, ze zei maar gauw: ‘Noem je dát een lief bedje? De mand is veel mooier. Ik begrijp die Purr niet....’

‘Daar is weer mannenverstand voor noodig,’ riep een stem uit de andere kamer. ‘Ze vertrouwt die mand natuurlijk niet meer.’

‘Wacht, ik zal hem voor haar in de kast doen.’

En bedillerig tilde zij de poesen uit het doosje en zette hen weer in de mand. Maar ze had haar hielen nog niet gelicht of Baby schreeuwde: ‘Ze eet het op, Missiz!’ - En ze zag nog net hoe Purr met het jong in haar bek weer in haar zelfgekozen woning sprong.

‘Maar Purr, dat is te klein - ik weet nog wat anders.’ En even later plofte een oude hoedendoos op het kastvloertje en werden de poesen gedwongen daarheen te verhuizen. ‘En daar blijf je,’ hoorde Lady Purring zich toevoegen, maar zij dacht ‘morgen brengen’: nauwelijks was de bazige vrouw weg, of Baby riep, diep verontwaardigd: ‘Ze doet het wéér!’

‘.... Hè, wat akelig,’ zuchtte Rie, terneergeslagen.

Nu oordeelde Daddy het noodig zijn wijze stem nogmaals te laten hooren: ‘Laat dat dier toch met rust. Als ze daar nu tevreden is? Jullie maakt haar bang met je gezanik.’

‘Nou goéd. Jij weet het ook altijd beter.’ En uit machtelooze woede werd een venijnig tongpuntje naar zijn onschuldigen rug uitgestoken.

Zoo kreeg Lady Purring haar zin en bleef in het kleine doosje. Ze spon tevreden wanneer men naar haar keek, maar bewaakte haar jong angstvallig - bedekte het met haar lichaam zoodat het benauwd piepte.

‘Get off!’ gebood Francis Elisabeth. ‘Dat wil ik niet hebben.’ Purr keek haar met serene oogen aan en bleef liggen waar zij lag, dreigende blikken en een stampend voetje ten spijt.

Een week na de geboorte der jongen, was de eerste Zondagochtend-gang van Rie en Baby naar Lady Purring's kleerkast. Zooals gewoonlijk werden zij begroet door uitbundig geronk en wellustige wentelingen. Van het jong was niets te zien.

Baby's tooverwoord: Some milkie? was genoeg om zelfs moederliefde te doen zwichten; Lady Purring vlóóg naar de keuken.

[p. 134]

Terwijl zij onder toezicht van haar kleine meesteres de verleidelijke heerlijkheid opslurpte, nam Rie de gelegenheid waar om eens in het doosje te kijken. ‘Gek, dat het heelemaal niet schreeuwt,’ dacht ze. ‘Zou het zoo vast slapen?’

Voorzichtig raakte ze het aan. ‘Och....,’ ontsnapte haar lippen.

‘Wat is er?’ kwam Baby, ‘waarom kijk je zóó?’

‘.... Het lijkt wel dood....’ flapte zij eruit.

Idioot! schold zij zich meteen. Waarom zeg je dat nu weer tegen zoo'n klein kind?

Maar Baby was nieteens verwonderd. ‘Net als die vogel die je laatst begraven heb?’ vroeg ze.

Rie knikte.

Tom kwam zingend van boven, maar hij zweeg toen hij het strakke gezichtje van zijn dochter zag, onderaan de trap.

‘Well, what's wrong, baby-mooncalf,’ vroeg hij plagend.

‘Je moet niet lachen, Dad. 't Is dood....’

Meteen werd hij ernstig en liet zich aan haar kleine hand naar de kast brengen, stond even stil naast haar. ‘Arme Lady Purring,’ wisselde hij een blik met Rie. ‘Waar is ze?’

‘Buiten,’ zei de benepen stem van zijn vrouw. ‘Ze heeft het nog niet gemerkt, denk ik....’

Dien ochtend ontbeten zij zonder vroolijke plagerijen, zonder schelmsche woordspelingen en het eigenwijs getwetter van Baby's stemmetje. Alle drie dachten zij aan de kleine poes, die uit overgroote waakzaamheid haar eigen jong had doodgedrukt. En toen Purr na haar ochtendwandeling binnen kwam, keken drie paar oogen haar vol meelij aan, volgden angstig haar bewegingen.

Eerst wiesch zij zich op haar gemak, rook aan een paar kruimels, sprong tegen 't behang om een mug te vangen - liep dan, vol haast opeens om de tafel heen en deed met een paar tikjes van haar pootje de kast open, wipte naar binnen.

Rie zuchtte, en Baby ook.

‘.... Wat zou ze nou doen?’

‘Laat haar,’ zei Tom.

Maar na 't ontbijt, toen Baby en Dad met den uitbundigen Gourmand den tuin in waren gegaan, moest Rie even kijken, al voelde zij zich ook alsof ze verboden terrein betreden ging.

....Purr snorde zoodra zij haar zag. Dan likte zij het beweeglooze jong met lange, liefkozende halen van haar roze tong. En Rie moest slikken toen zij de kast dichtdeed.

Dien heelen ochtend verliet Lady Purring nauwelijks haar post, maar

[p. 135]

's middags duurde haar wandeling in den tuin langer dan anders en toen zij terugkwam, snoof ze een poosje voor zij de kleerkast binnenslipte en al heel gauw verscheen zij weer en sprong op een stoel. ‘Zou ze het nu begrijpen?’ vroegen de menschen zich af.... Nu haar kind niet meer om melk riep - hongerig haar tepels zocht, of de warmte van haar lijf?

In den avond liep zij nog verscheiden keeren naar de deur en stond daar als luisterend, maar binnengaan deed zij niet meer.

‘Vandaag zullen we het nog laten liggen,’ zei Tom, ‘maar langer niet.’

Lady Purring zat roerloos in het leege doosje, op de lappen die nog naar haar jong roken. Zelf leek zij nauwelijks meer te leven, zoo stil was alles aan haar. Zachte troostwoordjes, een voorzichtige aai.... niets bracht verandering in haar ineengedoken houding. En zij spon niet meer; dat was het ergste. Lady Purring, die anders met haar luid geronk een atmosfeer van tevredenheid en gezelligheid schiep, die altijd vroolijk was en speelsch, met haar zachte aanhaligheid een kwaad humeur verdrijven kon, ieders hart verteederde....

Miauwde ze tenminste maar, dacht Rie, schreeuwde ze maar om haar jong. Dat zou beter te verdragen zijn.

Pas in den namiddag - 's ochtends vroeg had Tom het doode beestje begraven - kroop ze traag uit de kast. Nagekeken door meewarige oogen sukkelde zij den tuin in. Daar begon haar eindelooze speurtocht; ze wrong zich achter klimopranken en hooge varens, onderzocht geduldig alle kisten en bussen in het schuurtje, stak haar kop in de putjes, dook in het diepe gat naast de bessenboompjes, waar Tom het onkruid placht neer te werpen. Geen plekje in den tuin werd vergeten en toen kreeg het huis een beurt. Eindelijk kwam ze, na al haar vergeefsche moeite, stilletjes de woonkamer binnen en wipte op een stoel. En daar bleef zij zitten, de kop naar voren gezakt tusschen de luifels der uitstekende schouderbladen; toonbeeld van stom verdriet.

Dagenlang zocht zij nog op steeds dezelfde plaatsen en telkens wanneer zij na haar vruchteloozen gang terugkwam en als een hoopje triestheid in de kamer zat, beklaagde Baby haar. ‘Poor little pussy.... nu heeft ze geen jongen meer....’

‘Misschien krijgt ze in de herfst wel weer andere,’ zei Rie hoopvol, gansch vergeten dat zij Lady Purring had aangeraden alle jammerende hofmakers voortaan te láten jammeren.

Francis Elisabeth sloofde zich uit om haar kleine poes wat op te monteren, liep haar na met schoteltjes melk en las haar lange verhalen voor (niet dat ze een A van een B onderscheiden kon, maar daar waren de verhalen geen greintje minder om). Ook Tom en Rie verwenden haar en bewaarden de lekkerste kaasbrokjes en zachte stukjes brood voor Lady Purring. Maar zij raakte

[p. 136]

niets aan, vermagerde zienderoogen; het mollige poesje van vroeger was niet meer te herkennen. Zij scheen vergeten dat Tom's knieën eens haar geliefkoosd plaatsje waren, verroerde zich niet wanneer Gourmand een schuw likje op haar kop gaf. Zij wilde niet getroost worden.

En wie kon vroolijk zijn wanneer die kleine poes daar zat, met dat stomme verwijt in haar oogen?

Gelukkig leeft een poes sneller dan een mensch, ook haar verdriet lost zich sneller op.

Na een week zag Rie, verrast, dat Lady Purring met onmiskenbare belangstelling keek naar het bewegend puntje van haar staart. Dat was het begin van haar opleving. Zij at weer kleine beetjes en liet zich al even speelsch nazitten door Othello om het perk.

En toen nóg een week vergleden was, schalde op een ochtend Tom's verheugde stem: ‘She's purring!’

Holderdebolder kwamen zijn vrouw en dochter de trap af, nagestormd door Gourmand; Othello, nieuwsgierig als steeds, snelde uit de keuken aan, en zoo was Lady Purring opeens door het heele gezin omringd. En waarlijk, daar stond zij weer met trillenden staart en kronkelde zich in behaagzieke bochten onder Tom's aaiende hand, deed onverwachte aanloopjes naar zijn been om het kopjes te geven. En zij spon! Zij snorde luid, zooals vroeger.

Blij klapte Rie in de handen; de hond sprong blaffend rond. En uitgelaten zong Francis Elisabeth: ‘She's purring, she's purring. Hurrah!’