Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 48

[p. 128]

Het fregatschip Johanna Maria
Door G. van Gelder

Aan Arthur van Schendel

Hij was het huis ontvlucht, waaraan hem niets meer hechtte.
Zijn moeder zweeg; men had zijn zustertje begraven.
Zooals de zon het zeevolk oplokt naar de plechten,
Werd hij getrokken naar de schepen in de haven.

Hij zag het schip en staarde naar den trotschen spiegel
Met het vergulde schegbeeld glanzend in de zon
En peinsde op het fascineerende gewiegel.
Hij was aan boord toen het zijn eerste reis begon.

Soms nam hij in de stilte van de klare nachten
Begeerig 't stuurstuk over van verbaasde wachten.
Wind ruischte in het strakke wand; de zeilen spanden
Gewillig onder 't wonder van zijn vaste handen.

Als d'andren in een haven brasten, wild of zwierig,
Betastte hij zijn winsten koortsig en nieuwsgierig.
En als zij spraken van hun thuis en blonde vrouw
Dan streelde hij het schip en voelde geen berouw.

[p. 129]

 

Hij had 't fregatschip lief tot in zijn diepste spanten.

 

Toen men hem gniepig neerstak in een feilen twist

 

Was 't laatste en het eenige dat hij nog wist,

 

Dat hij drie naden van het gladde dek omspande.

 

 

 

Begeerte naar bezit ontgloeide in hem een roes.

 

En in zijn kooi, beveiligd door der nachten hoes,

 

Zag hij het schip, zijn schip, met den oranjen wimpel

 

Ter ruste gaan in Amsterdam. Hij lachte simpel.

 

 

 

Het roode stuurboordlicht weerspiegelde in de gracht

 

En droevig neurde een wijs van een harmonica.

 

 

 

Toen viel hij op een morgen van een gladde ra

 

En ging tevreden onder in den eeuwgen nacht.