Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 47

[p. 29]

De dorpsdwaas
Door J. van Hattum

Ze heette Ole - en ze was niet snik;
wat haar tempteerde was alreeds legende
- er was er geen, die de finesses kende -
mij heugt het meest haar psychopathenblik.

Ze loerde, als een dier, naar alle kant
om, stromp'lend, dan haar drempel t' overschrijden;
ze leek een heks uit inquisitie-tijden,
geradbraakt en gekneusd - vóór milder brand.

'n Weerhuisvrouwtje was ze 'n enk'le dag:
geleund op het stokje stond ze op de drempel
met links en rechts een vlammende Paul Grempel,
op haar gelaat een hemelszoete lach.

- 't Werd schaars gezien; dit pijnigde het meest:
een omen, waarop ieder onheil duchtte,
een lach, waarop 'n kind naar moeder vluchtte;
zó lacht de zon vóór nad'rend hels tempeest. -

[p. 30]

 

Wel meestentijds was het dorp aan haar bekocht:

 

de vromen wisten het niet waar te zoeken,

 

wanneer ze 's Zondags, krijsend, stond te vloeken

 

en z' ieders doopceel raak te lichten zocht.

 

 

 

't Ging en passant - vast ied're Zondag weer

 

en nooit schroomvallig in de woordenkeuze;

 

ze kende heel de chronique scandaleuse

 

van boerenmeid tot Hooggeboren Heer.

 

 

 

Hóe z' alles wist - en wist tot op een haar:

 

't Werd haar gefluisterd op de heetste winden;

 

haar huisje, achter heg en zomerlinden,

 

werd elk vergrijp van iedereen gewaar.

 

 

 

Boosaardig wreekte ze een oud bedrog,

 

waarvan geen mens meer de finesses kende;

 

mij heugt, naast alle vaagheid der legende,

 

haar psychopathenblik het meeste nog.