Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 46

[p. 416]

Liefde
door Th.A.M. Alba

ONZE jongste is sinds enkele dagen verliefd.

Wij, zijn huisgenooten, zijn niet bijster ingenomen met zijn keuze. ‘Zij’ ziet er weinig appetijtelijk uit. En bepaald zachtvrouwelijk lijkt zij ons nu ook niet. De mogelijkheid dus, dat zij straks een lid van onze familie zou kunnen worden, bekoort ons, begrijpelijkerwijze, dan ook maar matig. Doch allicht hoeft het zoover niet te komen.

Hij heeft het voor zijn vijf jaren erg te pakken. Ik moet aannemen, dat zij beantwoordt aan het ideaal, dat hij zich van het vrouwelijk wezen gevormd heeft: hij zingt haar naam: Truus!

Truus is bijzonder goed uit de kluiten gewassen. Zij heeft brutale lachende oogen en een, voor haar leeftijd, buitengewoon imponeerende stem.

Natuurlijk heeft Truus een moeder. Maar dan een moeder zonder ‘zorgende handen’. Hetgeen aan het uiterlijk der jongedame niet moeilijk te constateeren valt.

Doch onze jongen heeft haar lief zooals zij is.

En is dat eigenlijk niet het kenmerk van de zuivere Liefde?

Waarschijnlijk is het juist de ongebondenheid, innerlijk en uiterlijk - contrasten plegen elkaar aan te trekken - die haar voor hem zoo aantrekkelijk maakt.

Hij aanbidt haar, haar groezelig wezen en haar eeuwig vuile neus!

En dan te denken, dat hij huilt, wanneer hij genoodzaakt is, tweemaal in dezelfde zakdoek zijn neus te snuiten!

Vandaag spelen ze samen in den tuin.

Dat wil zeggen: zij speelt en laat zich amuseeren, hij dient haar en is gelukkig.

Eerst spelen ze met den trekwagen. Zij laat zich rijden, hij is het paard. Hij rijdt haar stapvoets, in draf of in galop, al naar de dame het beveelt. Eerst als hij pioenrood ziet en zijn krachten merkbaar minderen, heeft zij er genoeg van. Dan gaan ze de bloemen begieten. Hij sjouwt het water, zij hanteert de gieter. Doch omdat zij zich waarschijnlijk daarbij toch te veel inspannen moet, verlangt zij naar andere genoegens. Hij verschaft ze haar. Hij graaft een auto in het zand uit en bedekt de zitplaatsen zorgvuldig met kranten. En terwijl hij zich buiten adem tuft en toetert, zit zij achter in den wagen, lekker in 't zonnetje en geniet van de wereld, zooals die aan haar oog voorbijrolt.

Als daar de pret af is, klimt hij in een boom, want hij is bereid desnoods zijn nek voor haar te breken. Maar aangezien zijn aangebedene geen oog schijnt te hebben voor zijn behendigheidstoeren, staat hij goddank weer

[p. 417]

spoedig op zijn beide beenen. Nu speelde hij met die acrobatische kunsten wel een van zijn hoogste troeven uit, maar verslagen is hij daarom toch nog geenszins. Hij verzint van alles, ook het onmogelijkste, om haar in het gevlei te komen.

Doch van haar kant is de toenadering uiterst gering en een beetje timide komt hij bij mij om een koekje.

En dat is bedenkelijk. Want hij neemt daarmee zijn toevlucht tot andere middelen, dan zijn eigen aantrekkelijkheden.

Nu kan ik natuurlijk weigeren. Doch ik heb meelij met mijn jongen, die, ik weet het wel, voor een hopelooze zaak vecht.

Ik geef hem het koekje.

Dat is van zelfsprekend een onvergeeflijke fout. Want daarmee moedig ik een verhouding aan, waarop ik, en alle huisgenooten met me, niet gesteld ben.

Maar ik ben me er ook van bewust, dat in deze aangelegenheid mijn stem van nul en geener waarde is en bovendien het leven in de liefde toch altijd zijn gang gaat.

En ik zie tot mijn vreugde - een moeder is maar een moeder - dat het koekje zijn uitwerking niet mist. De jongedame wordt werkelijk handelbaarder.

Ja, het komt zelfs zoover, dat de overmoedige het waagt onder haar groote hoed te duiken en haar, ten spijt van haar vuile neus, een heel teer kusje te geven. En terwijl hij nog even onder de luifel toeft, zie ik aan zijn heele houding, dat hij haar gouden bergen belooft.

Zoo'n verleider!

Zoo voor het oog spelen ze nu werkelijk eendrachtig.

En toch, ik vrees dat als de nasmaak van het koekje verdwenen zal zijn....

En ja, daar heb je 't al!

Plotseling breekt de jongedame bruusk het spel af, loopt den tuin uit en gaat op den weg spelen, iets dat hem verboden is.

Doch opgeven doet hij het daarom toch nog niet. Geduldig wachtend hangt hij op het hek en volgt haar met zijn oogen. Wanneer zij op 't punt is om den hoek van de laan te verdwijnen, dreigt hij over het hek te zullen vallen.

Maar zij komt terug!

Even plotseling als zij verdwenen is, staat zij weer bij hem in den tuin. Overgelukkig neemt hij haar mee.

Doch hoe hij ook zijn best doet, het wil nu heelemaal niet meer vlotten. Zij doet landerig en verveeld en nogmaals komt hij bij me om steun. Ditmaal wil hij een toffee hebben.

Helaas, nu moet ik hem teleurstellen.

[p. 418]

Bedrukt en in gedachten verzonken gaat hij heen. Hij neemt nu zelfs niet meer de moeite haar te behagen. Ze hangen een beetje bij elkaar om.

Zij danst van het eene been op het andere en zegt zoo nu en dan een woord. Zwijgend staat hij er bij en het is onmiskenbaar dat hij ten einde raad is. Rijp om een dwaas ding te doen.

Dan schijnt hij eensklaps een besluit te nemen. Hij pakt haar bij de hand en samen gaan ze den tuin uit.

Maar bij het hek vang ik ze op.

‘Waar willen jullie naar toe?’ vraag ik.

Zij steekt de vinger in haar mond en kijkt me zoo onnoozel aan, of zij geen tien kan tellen. Doch hij zegt kloek en mannelijk:

‘Toffee's koopen, moeder!’

‘Toffee's koopen!’ zeg ik. ‘Waar?’

‘Bij Schouten.’

‘Zoo,’ zeg ik, ‘en heb jullie geld?’

‘Nee,’ zegt hij benepen, ‘maar Truus wil....’

Nu vind ik het genoeg.

Ik pak de verleidster bij den arm en zet haar buiten het hek. En hem neem ik mee naar binnen.

In de huiskamer gaat hij voor het venster staan.

Ik zeg niets, ga bij hem zitten en neem mijn werk weer op.

Wanneer ik na een poosje opkijk, is de aangebedene voor ons huis vol vuur aan het tollen. Vlak voor het raam rolt zij tergend langzaam het touwtje om de tol en kijkt daarbij mijn jongen aan of zij hem nog nooit eerder zag. Als de tol staat, springt ze en draait op haar voeten en lacht en jubelt van vreugde om zoo'n héérlijk spel....

Mijn jongen wendt langzaam zijn hoofd naar mij om, en glimlacht verlegen. Maar hij zegt niets.

En ik, ik zie niets en ik zeg ook niets. Doch ik denk: ‘Vandaag heeft hij een les gehad. Zal hij er in het vervolg zijn voordeel mee doen?’

Ach!