Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 46

[p. 252]

Méditation sentimentale bij een portret op een huurkamer
door Bert Bakker

Voor Tonio

De dochter van mijn hospita
stoft elken morgen nonchalant
de schilderijen aan den wand
en zegt: een hobby van papa.

Het boschlandschap, het zeegezicht,
de moeder met het zuigend kind.
En waar de suite-deur begint,
hangt het portret der doode nicht.

Haar streng gezicht, maar klein en oud,
doorschijnend als gesmolten was,
staat weggeborgen achter glas
en in een lijst van ebbenhout.

Mama vertelt - en het klinkt zoet,
maar zonder smart en piëteit -
‘zij leefde voor de eeuwigheid;
wij erfden haar onroerend goed.

[p. 253]

 

Dit huis en twee perceelen land.

 

Maar verder was er geen verhaal,

 

want 't vruchtgebruik van 't kapitaal

 

kwam aan de kerk en 't jeugdverband.’

 

 

 

Als ik alleen ben, en de haard

 

zet dit familie-stuk in licht,

 

is 't of haar levenloos gezicht

 

het leven weer in zich vergaart.

 

 

 

Haar oogen trillen en haar mond

 

vertelt zeer zacht en zeer discreet,

 

wat zij aan schaduw en aan leed

 

in haar bestaan te dragen vond:

 

 

 

de droom, die ieder hart beleeft,

 

en meestal zorgeloos begint,

 

maar spoedig vrij vervelend vindt

 

en aan een ander overgeeft.

 

 

[p. 254]

 

Want liefde is een wankel iets

 

en trouw een raadselachtig ding.

 

Wie eerst van beide veel ontving,

 

behoudt soms in het einde niets.

 

 

 

Zoo is het altijd al geweest.

 

Zoo zal het ook wel altijd zijn,

 

en 't is voor niemand een geheim,

 

of men Bordeaux of Jan van Nijlen leest.

 

 

 

Wie weet heeft deze harde vrouw

 

de wreedste buiteling gemaakt,

 

en werd ze, buiten spel geraakt,

 

object van lachlust of berouw.

 

 

 

Papa zegt grommende: die krent.

 

Mama - maar in haar stem klinkt spijt -

 

zij leefde voor de eeuwigheid.

 

De dochter heeft haar nooit gekend.

 

 

[p. 255]

 

Maar niemand - en wie weet waarom? -

 

heeft ooit haar eenzaamheid verlicht.

 

Wie sloot in 't eind haar oogen dicht?

 

De dooden vragen niet: waarom?

 

 

 

Misschien is deze mijmering

 

meer fantasie dan zekerheid.

 

Maar stellig is 't, dat de eeuwigheid

 

een onbegrepene ontving.

 

 

 

En stellig is het, dat de dood

 

na zóóveel hunkering en verdriet

 

bedroevend lang zich wachten liet,

 

eer hij geluk en schuilplaats bood.

 

 

 

En zeker is het - maar per slot:

 

niets is er zeker voor den mensch,

 

dan in zich de geheime wensch:

 

bevrijd te zijn en stil bij God.