Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 45

[p. 105]

Verzen
door J. Slauerhoff

Het dorp

Het gehucht bestaat uit zes kleine hutten
Menschen leven er zonder een woord te spreken
De rivier ruischt wel - een brug hangt er nog over:
Twee smalle planken, een slaphangend koord.
Aan de overkant gaan lègers, karavanen
In verdre hoogt verrijst op de berg een tempel
De mannen laten zich niet voor krijgsdienst werven
De vrouwen offren niet voor vruchtbaarheid
Ze leven traag en weten laat te sterven.

De zon die achter steile hellingen
Laat opgaat vroeg verdwijnt is de eenige lamp
Voor het gehucht - zes hutten - waarin alleen
Gescholen wordt voor 't weer en 's nachts geslapen -

[p. 106]

Terugkeer

Na twintig jaar wilde ik mijn stad terugzien.
Die lag stillevend aan de horizon.
Maar aan de straatweg, vier mijl voor de poort,
Stond nog die herberg van de gele reiger
Waar 'k vroeger kwam met vrienden uit de stad
Daarbinnen werd, loom, als in halve slaap, een fluit bespeeld.
Ik hoorde weer het oude lievlingslied
Van pruimeblaren vallend in de vijver.
't Was Mei weer, stil lag daar de stad aan 't water,
Ik hoefde er niet meer heen te gaan
't Is Mei, ik kom er juist vandaan,
O pruimeblaren vallend in de vijver
Niets kan vergaan zoo min als jullie kort en ritslend leven
Het mijne, lang en vol van zwaar verdriet,
Zoo scheen het, maar het was het mijne niet,
Ik ben hier altijd mijmrend blijven staan
Betreurend wat die andre is geschiedt
Terwijl ik luisterde naar 't zinnelooze lied
Van pruimeblaren - vallend - in de vijver!

[p. 107]

Maannacht

De geesten reizen met de wolken
De maan - om de doortocht niet te storen -
Is, als een gong, in de boom gehangen
Tusschen twijgen en blaren gevangen
De stroom kabbelt bijna rimpelloos
Rondom de neergestreken berg
Het is zoo stil dat de manegloor
Aandoet als een even hoorbare

Begeleiding, soms schijnt de gong
In de boom te beven, de takken siddren;
Snaren, lichtgeraakt, de blaren ritslen
Nog even, dan zijn ze voor ons zichtbaar
De geesten neerdalend uit de wolken
Warend door boomen, rustend op steenen
En nemen weer afscheid met een windstoot.
Takken en blaren ritslen na
De maangong wordt opgetrokken in
De laatste wolk, nog lang vervult
Verre gloor, dichtbij gezoem de lucht.
Leeg staat de boom op de dorre vlakte
De stroom slaat bij de berg de hoek om
De geesten zijn met de wolken vertrokken.

[p. 108]

Vergankelijkheid

De maan staat op de Yu Mei berg; een boordevolle schaal
Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal
Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen.
Soms heeft een mensch volmaakt geluk maar kan het nooit bewaren.

(Naar Li-tai-po)

Compromis

De berg der stilte kan ik niet bestijgen

Door het verwarrend woud herinnering

Dus wil ik onder zeil van mijmering

Voortdrijven op een zee van eeuwig zwijgen.