Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 44

[p. 65]

Het lijkenhuis van ‘vrede-oord’
door Camp de Basschaerde

Toen wij het zandpad liepen naar het bosch,
- de lucht werd al wat duister,
met in de verten vurig ros,
vol onbereikb're luister;

wij gingen zacht en zeiden zelfs geen woord,
in vreemde angst gevangen,
bang dat de stilte werd gestoord,
waar takken overhangen, -

bereikten wij het huis, waar
de dood zijn nachtwaak houdt
en kil en wit de houten baar
haar lakens openvouwt,

de laatste halte van de mensch,
die 't rusthuis heeft verlaten,
waar hij, conform familie-wensch,
vereenzaamd is gelaten;

en waar hij wacht, ontzet en stom,
als alles is ontzegd:
een baar, wat lakens en een kom,
als hij wordt afgelegd.

[p. 66]

 

- Dit is wel 't bitterst, Heer,

 

dat midden uw rijkste bloemen,

 

de moede menschen telkens weer

 

hun namen hooren noemen;

 

 

 

dat zij geen oogenblik,

 

als al uw vogels zingen,

 

bevrijd zijn van de schrik:

 

de dood, die aan blijft dringen.

 

 

 

Hoe zullen zij ooit u zeggen:

 

ik ben bereid, neem mij dan Heer,

 

ik zal mij rustig nederleggen:

 

'k keer tot u weer;

 

 

 

zij zullen u altijd willen weren

 

met beverige hand

 

en aan uw roepstem zich bezeeren,

 

die alle vreugde bant.