Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 249]

Verzen
door H. Moulijn-Haitsma Mulier

Aandacht

Zooals het schip hoort naar de onderstroomen,
Terugloopt, deint, zijn evenwicht hervindt,
Het heft den kop: hoor, de genooten komen!
Het vlucht of nadert, zuiver als een kind,
Zoo ook de ziel, die luistert naar de droomen
Der tochtgenooten, zingend in den wind,
Zij blijft verrukt, of draalt in deinzend schromen:
Zij voelt een eeuwigen wil, die scheidt of bindt.

[p. 250]

De vaart

Het onbestemde van den stroom
Bergt heel de volheid van een droom,
De wolken en de boomengrens
Vloeien ineen tot een cadens
En hun vervreemdheid lost zich op
In koelheid van een waterdrop,
Totdat een boot het vlak doorsnijdt
En lachend d'een de ander mijdt.
Dan sluit zich weer de lichte kring,
Er blijft alleen een rimpeling,
Die wijd tot aan den rand zich breidt
En zaligende vrede spreidt.
Een deinend, dansend spiegelblank
Doordringt de ziel als orgelklank. -
- Hoe kan in tijd van nood en pijn
Een hart toch zoo gelukkig zijn! -

[p. 251]

O, rijpe ziel....

O, rijpe ziel, de hemelen ontvlucht,
Om wie zich hier benee de hemellingen
In hun ontriefden aardschen staat verdringen,
Gij vielt op aard, voor zonde niet beducht.

De donkere dissonant, in u bevrucht
Door waterklaarte van herinneringen
Aan der gezaligden vervoerde zingen,
Doorluistert als een zon de trage lucht.

En de gekluisterden, de diepomnachten,
Geboren, om naar licht te smachten,
Hen wenkt een glans, weer ruischt de eeuw'ge wel,
Hun last is voor 't verrukte oog geslonken,
Aan den ontroerden hemel opgeblonken,
Verklankt, verweven in het hemelsch spel!