Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 177]

Jouw tuin
door Hermien Manger

Kehr' ein bei mir

Und schliesse du

Still hinter dir

Die Pforte zu.

Rückert.

Je hebt mij naar je tuin gevoerd.

Er stond een hooge muur rondom,
Maar jij hebt zacht gefluisterd: ‘Kom!’

Dit heeft mij nameloos ontroerd.

‘Keer bij mij in en sluit de poort!’

Ik stond een wijle roerloos stil.
‘Meen niet, dat ik niet volgen wil,

Maar 'k ben beangstigd - en bekoord.’

Ik stond een wijle vol ontzag,

Omdat die hof, vol vreugd en leed
En schoonheid die mij schreien deed,

Zoo goddelijk voor mij open lag.

Je hebt mij bij de hand gevat

En bracht mij naar de wilgenplas,
Opdat 'k mijn ziel er schoon in wasch'

Van al wat haar bezoedeld had.

‘Wat is’, zoo sprak ik, nog bedeesd,

‘Daar ginder toch dat donker groen?’
Je sloot mijn lippen met een zoen.

‘Eerst vieren wij een ander feest.’

[p. 178]

 

Wij liepen koozend, arm in arm,

 

Langs bloemenlaan en liefdepad

 

In 't gouden stralend zonlicht, dat

 

Ons rijper voelen deed en warm.

 

 

 

Weer gleden blikken naar de haag,

 

Die diep geheim te bergen scheen.

 

Ik richtte er mijn schreden heen

 

En jij verstondt mijn stille vraag.

 

 

 

‘Dit is het kronklend doolhofpad,

 

Waar rozendoorn 't gelaat verwondt,

 

Waar distelglans bedekt den grond, -

 

Waar binnen wacht de grootste schat.’ -

 

 

 

Je hand lag op den schouder mij

 

En toen ik in je oogen keek,

 

De wereld mij geopend leek....

 

En 'k wist het: ‘Dat geheim ben jij!’

 

 

 

De liefde stell' geen hinderpaal,

 

Doch vrijuit werk' je rijke geest

 

Naar 't eind: het ware levensfeest!

 

Dit zij der liefde zegepraal!