Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 404]

Verwonnen
door Maria de Lannoy

Ik durf niet op te kijken,
hoewel ik voel, van uw gelaat,
de stille goedheid over mij gebogen,
want 'k weet de aandacht in uw oogen
naar vreemde verten wijken.
En uw verlangen gaat
gesluierd langs mij heen,
streelt mij één stond
en.... laat me weer alleen.
Maar in uw hunkeren ligt
er dieper teederheid
dan ooit uw mond
heeft uitgezeid,
meer dan ik dragen kan wellicht.

Hoe menig uur in mijn gemis
hebt gij me niet gevuld;
met zorgvolle bekommernis
en eindeloos geduld
verbitterd leed gesust
tot het zich, moe geschreid,
in droomenloozen slaap ter neder heeft gevlijd.

[p. 405]

 

Dan daalde in mij een koude rust

 

en werd het stil, en leeg, en wijd,

 

zooals na hoogdagjubel in een kathedraal,

 

waar orgelzang verdraalde langs de wanden

 

en wat mystiek bleef hangen om de gouden graal.

 

 

 

Devoot en onderworpen, op mijn moede handen,

 

draag ik van mijn berusting de ciborie.

 

Maar 't is een omgang zonder glorie

 

waar de aureool om starren God verbleekt;

 

daar is geen hoop op een mirakel,

 

waar in het tabernakel

 

het sacrament ontbreekt.