Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 321]

Friedrich Nietzsche
door Elisabeth Reitsma

Hij liet de hutten achter zich en schreed
voorbij de laatste bidkapel - zijn voet
aarzelde niet, doch 't zwaard der stilte reet
den trotschen koningsmantel van zijn bloed.

De zon verging. De storm stak op en beet
zijn oogen blind. Hij steeg en steeg in gloed
van d'eigen naaktheid, totterdood gereed -
want wie ter waarheid gaan, die gaan voorgoed.

Stilte en sneeuw. Niets dan het eigen spoor
en deze zwaarte, die hem nooit verliet! -
Wie was hij? Christus, God, dien hij verstiet?

Een mensch in diepste eenzaamheid, die riep
uit matelooze verte en zich verloor -

Het sneeuwde, sneeuwde en de wereld sliep.