Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 243]

Rondom den stillen doodentuin
door Hélène Swarth

Rondom den stillen doodentuin
Buigen de beuken, rood en bruin,
Breiden goû-regens een gulden gordijn
Van bloemen, die als kapellen zijn,
Heffen de berken hun stammen zoo rank,
Wuiven seringen, purper en blank,
Rijzen de popels met fluisterend groen,
Loven de vogelen 't blij seizoen,
Tuilen der meidorens welig struweel -
Kinderenoogen, in grasfluweel,
Bloeit er het blauw van vergeetmijniet.
't Hart van een moeder ontsproot de margriet:
Kransje van sneeuwige stralen spon
't Hart rond haar goudenen liefdezon -
Welke tuin werd ook zóó gevoed?
Dronken de boomen geen doodenbloed?
Dooden, gewillig, voor bloementooi
Gaven 't en maakten de Mei zoo mooi.
Waaien de bloemen, verwelkt, weer af,
Dekken haar blaadjes wel dankbaar een graf,
Geven de dooden 't geleende weerom -
Blijven de dooden nu bleek nog en stom?
Onder de bloemen, bestrooiend den steen,
Droomen de dooden van lang voorheen.