Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 200]

De roode steen
door Anny Alberdingk Thym

DE deur van het pension werd opengemaakt door een man in een vuile, vettige koksjas, met de gelaatstint van een half-doode visch en slimme, harde oogjes, glimmend als goedkoop suikerwerk. De eigenaar, de heer Hamerslag. Hij liep voor Zoë uit in de kale, lange gang, floot en riep ‘Moeke’. Daarop verscheen een zeer dikke ‘dame’ in een zwart- en witzijden japon met een in plooien vallende hals, waarin viezig, goorblond haar krulde. Ze zeide: ‘Ik vind het leuk dat u komt’ en liet daarop volgen, blijkbaar geïnspireerd door hetgeen zij in Zoë's oogen las, ‘Meneer Edelaar (de eigenaar van het vorig pension waar Zoë onverwachts komende slechts tijdelijk een kamer leeg vond) had u toch niet hier heen laten gaan als hij het hier een zoodje vond?’

Zij beklommen de groote, uitgeloopen ‘kast’ (een uitdrukking van Mevrouw Hamerslag) van onder tot boven. Met als een klein verkwikkend intermezzo het doorkijkje in een smal geopend venster van gebrand glas, waarin tusschen ronde, gekleurde, kristallen steenen, het wapen van de badplaats: 3 gouden visschen, fonkelde. Men zag hierdoor in een ingesloten, boomrijk tuintje. Met vlak voor het venster het stukje van een populier, dat aan een feestelijk versierd mastje deed denken en in haar door de zon beglinsterde en door den wind bewogen blaadjes zachtjes het geruisch van de zee deed weerklinken.

Op het groote, leege portaal, geheel boven, was een lange ladder langs de muur opgehangen. ‘Wat een ding’ dacht Zoë ‘goed voor inbrekers’. Een poes zat zich op een waschmand te likken voor een wijdgeopende deur naar een plat dak, waar zich in de diepte, als het feeëriek tooneel van een bergstadje, het in en tegen de duinen gebouwde dorp vertoonde.

De kamers waren bont behangen, roken duffig en geparfumeerd. Maar het uitgebouwde zitkamertje liet de zee zien in hooge, zeldzame uitgestrektheid, als een bovenaardsch meer. En Zoë werd overvallen door een vreemd gevoel van verlatenheid, dat ze voelde als een kostbaar bezit omdat er liefde in haar brandde als een helder bakenlicht bij stormnacht.

Het eerste wat ze deed was haar geld opbergen in de met behangselpapier overtrokken kast. Er was iets onheimelijks in dit groote, leege huis, dat zoo bij uitstek alle kenmerken droeg van een beroepspension.

Ook de volgende dagen kon Zoë het gevoel van onherbergzaamheid niet kwijtraken. En de menschen waren opdringerig.

Het voorgezette voedsel, dikwijls onherkenbaar, was niet te eten: groente die aan het donker-groene zeewier herinnerden en stukjes vleesch, welke er weinig beter uitzagen dan de armelijke schoentjes van het pindajongentje

[p. 201]

aan het strand, dat niet thuis mocht komen om een boterham voordat hij een zakje verkocht had. Niettemin leek haar het hooggelegen kamertje een sprookjesachtig en onschatbaar verblijf, waar zij staande op het kleine balkon de uren verpeinsde in de oneindige verscheidenheid en bewogenheid van den hemel en de zee en zoo dicht als een vogel bij de gouden zon.

De heer Hamerslag, die zich met zijn ijzerkleurige krulletjes en paraplu-knopvormige neus blijkbaar inpalmend mooi vond, werd hinderlijk vrijmoedig. Er straalde iets zeer ongunstig van hem uit.

En op een keer was zijn optreden van dien aard dat Zoë naar boven liep om haar koffer te pakken.

De avond begon echter reeds te vallen. Een storm stak op, bluschte bijwijlen de lantaarn, die als een eenzame lichtwachter voor het huis stond, en besloeg de ramen mat met stuifzand.

Zoë legde zich vermoeid te bed. Er was nu niets meer dan het alles vervullend geruisch van de zee en de wind die de kastdeur deed kraken.

Uit een angstige droom, waarin zij het gevoel had of zich iemand over haar heenboog schrok Zoë wakker. Een trechtervormige lichtgolf hing in de kamer en een stem met een plat accent en heeschen klank, als bakkend vet, fluisterde ‘waar is het geld?’

Boven haar angst steeg een koude, starre kalmte en Zoë wees den dief met een handgebaar de kast. Toch was zij te aangegrepen om duidelijk te kunnen zien. Ze zag slechts een beweeg van handen en een oogenblik in het licht der lantaarn aan een der handen een sterk bloedrood geflikker. Voor ze het besefte was de kamer weer in duisternis en zij voelde zich te lamgeslagen om hulp te roepen. Ze wist den vogel trouwens gevlogen.

Bij het eerste morgengrauwen kleedde zij zich en ging het doodstille huis door naar beneden. Het verwonderde haar dat ondanks het buitengewoon vroege uur Mevrouw Hamerslag al spoedig in de eetkamer verscheen en Zoë deed verslag van wat zij dien nacht had ondervonden. ‘Waarom hebt u ons niet dadelijk gewaarschuwd,’ riep Mevrouw uit; er lag hierbij echter zoo'n angstige uitdrukking in haar oogen dat Zoë zich afvroeg, wat er wel in haar om mocht gaan.

De dagen verliepen. Zoë schreef om geld. Er kwam niets. Den heer Hamerslags vrijmoedigheid steeg tot onbeschaamdheid. Hij meende dat Zoë, nu zij haar geld verloren was, wel tot meer toenadering zou zijn te krijgen.

Op een middag vond Zoë tot haar groote verbazing een brief van de politie op de voordeurmat; een oproeping om direct op het bureau te komen tot het verstrekken van inlichtingen.

Zoë was ziek en niet in staat te gaan. De commissaris, een nog jeugdig persoon, met een parel in zijn das om zelfs den meest onschuldigen dief in verleiding te brengen, verscheen daarop zelf en blijkbaar verheugd iets te doen te hebben beschuldigde hij haar op zeer barschen toon van oplichterij. Aan

[p. 202]

den diefstal van haar geld werd weinig geloof gehecht. Toen hij haar wantrouwig vroeg waarom ze niet direct alarm had gegeven moest Zoë ook voor zichzelf hierop het antwoord schuldig blijven.

‘Kunt u zich verbinden deze pensionrekening direct te betalen?’

‘Nu dadelijk? Onmogelijk.’

‘Dan moet ik u hier vandaan brengen. Pak uw koffer. Gauw wat, de trein vertrekt om 6 uur.’ Het ging zoo bliksemsnel dat Zoë geen tijd had om tot zichzelf te komen. Mevrouw Hamerslag pakte alles door elkaar in de koffers. De commissaris kwam de trappen opgevlogen om tot spoed aan te manen. Door verbijstering verstomd liet Zoë zich uit het huis wegbrengen. In snelle vaart ging het nu door het verlaten labyrinth der lange straatgangen. In de schijn der autolichten breidde de bodem zich uit tot een phantastisch onderzeesch gebied met heuvels en holen. Op het punt de weldoende duisternis der duinen in te gaan, schrok Zoë op en bedacht dat zij haar gedichten in de kast had laten liggen. Ze smeekte den commissaris om te keeren en deze te mogen halen.

De heer Hamerslag opende de deur, rende naar boven en overhandigde haar het pakje. Op dat oogenblik flitste in het licht der lantaarn aan de hand een ring met een enormen, donkerrooden steen.