Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 177]

Droomen
door Hélène Swarth

I

'k Verzelde een knaap, al stervend, naar een land,
Waarvan ik niet, hij wel, de taal verstond.
Beschermend, liefde als van een moeder bond
Mijn lot aan 't leven van dien zielverwant.

Zoo hij genezing nooit doch dood daar vond? -
Bang in mijn hand lag, heet van koortsebrand,
Zijn ál te witte diafane hand.
Zijn oogen kussend, tranen dronk mijn mond.

De kerkklok luidde, in 't grijze morgenlicht
En uit die droomtaak, ál te zwaar voor mij,
Verrees ik, eenzaam weer, verlicht en vrij.

Doch, héél den dag, aanschouw ik, bleek en droef,
Als een verwijt, dat stervend aangezicht -
En 't is mijn mond of 'k nog die tranen proef.

[p. 178]

II

Vóor 't huisje stond de Moeder, grijs en oud.
Doch blonk in starren blik en bleek gelaat
De vrede niet van wie dra sterven gaat.
Leeg bleef de weg, die golfde langs het woud.
Zij sprak tot mij: ‘Aleer het is te laat
Zal ik tot háar gaan.’ Toen, van stof omgrauwd,
Naderde een meisje in 't zwart, als één, die rouwt
Om zielverschroeiende' ónverzoenden haat,
Gekromd en weenend, worstlend met den wind -
Doch toen de Moeder de armen opensloeg,
In heilig zwijgen, 't wanklend zwijmend kind,
Zoo lang vervreemd, den drempel óver droeg
En 'k zag hoe sterk en trouw een Moeder mint,
Verdween ik en ontwaakte -

Ik zag genoeg.