Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 121]

De idioot
door Ella van de Waal

Hij loopt de lange dagen doelloos langs de wegen
En staat soms midden op het pad lang met zichzelf te praten,
Of slaapt terzij in 't gras, de koele wegberm tegen
De stuurloos slappe zwengels van z'n moeë ledematen.

Als dan de kerkklok met zijn vier verweerde slagen
De schooldeur voor de dorpsjeugd open heeft gedaan,
Dan rolt de klompjesroffel blij den grintweg langs hem tegen
En zien ze hem al uit de verte bij het kreupele weihek staan.

De felle zweep van hunne speelschen spot weet niet van medelijden,
Zij roepen juichend ‘gek’ en ‘dolle hond’ en hunne kleine stemmen sarren: ‘pak ze’ en ‘waf’,
Zijn doffe oogen vragen en zijn breede mond scheurt van verwondering open,
Hun vuile woorden glijden langs z'n sjofele kleeren af.

En als op 't laatst de dolle vreugd ten top gestegen,
Een scherpe goed gemikte steen hem rakelings langs den schedel fluit,
Dan schopt en trapt hij wild, ontzind van woede
En stoot hij rauwe onverstaanbre klanken uit.

Maar als ten avond, onder 't warmend licht van de olielampe,
Als altijd weer hij daar de stille liefde van zijn oude moeder vindt,
Dan zit hij urenlang 't bewegen van zijn vingers te bestaren
En lacht luidop, tevreden, als een dankbaar kind.