Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 43

[p. 57]

Het olie- en azijnstel
door Dé van der Staay

DAT gaf beroering op de buffetplank! Nu al twee dagen achter elkaar was de olieflacon niet op zijn plaatsje in het zuurstel teruggekeerd. Hij stond nota bene op een heel andere verdieping in het buffet, en het geheele gezin was wreed uit zijn kalm bestaantje opgeschrikt.

Het parmantige kleine zoutvat roerde het eerst de kiesche zaak aan: ‘Als hij terugkomt zou ik hem eens ongezouten de waarheid zeggen en eens flink vertellen waar het op aankomt!’

‘Zal ik je soms helpen met het opstellen van een flink gepeperden brief?’ vroeg behulpzaam het peperbusje.

‘Als hij thuiskomt moet je hem eerst een sterk mosterdbad laten nemen en plak hem daarna een scherpe mosterdpleister op zijn kop, dan zal hij die malle kuren wel afleeren,’ zei wraakzuchtig de mosterdpot.

Lang zweeg de azijnflacon. Eindelijk bracht ze er moeilijk uit: ‘Als ik wist, dat hij bij die kokette likeurflacon was, dan zag ik hem liever gebroken!’

Het drama liep gelukkig met een sisser af. Na den volgenden maaltijd was de olieflacon weer present en goot olie op de vertoornde gemoederen door duidelijk te betoogen, dat het werkelijk zíjn schuld niet was, en door klaar te laten uitkomen, dat de likeurflesch er part noch deel aan had.

Maar daar gebeurde het warempel na een paar dagen, dat de azijnflacon ontbrak! Er werd nu nog veel meer commentaar geleverd dan toen de olieflacon weg was!

‘Ik heb altijd wel gezegd, dat dat zure mensch ze achter de mouw had!’ constateerde het sojakruikje. ‘Ja, weet u, toen u weg was maakten we ons niet ongerust. We wisten wel dat u best op uzelf passen kon, maar zou zij daartoe in staat zijn?’ wendde ze zich tot de olieflacon.

‘Ik ben zóó ongerust; ach! als ze toch maar heelhuids weer terugkomt!’ snikte deze.

Helaas, dat mocht niet zijn. Ze kwam terug, maar met een barst.

‘Dat is niet zoo erg,’ besliste de huisvrouw. ‘Gelukkig kun je bij deze moderne stelletjes de flacons los krijgen. Ze zijn niet kostbaar, en dus vervangen we deze eenvoudig door een andere.’

De vrouw ging dus naar de stad om een nieuwe flacon te koopen, maar in den winkel lieten ze haar de grappige Fransche olie- en azijnstelletjes zien, die ze juist ontvangen hadden. Die vond de vrouw zoo aardig, dat ze er zoo een meebracht.

‘Kijk eens,’ zei ze verrukt, ‘heb je ooit zoo'n handig ding gezien? Nu

[p. 58]

heb je ze steeds bij elkaar,’ en ze zette de eigenaardig gevormde fleschjes: twee kleine retortjes, aan elkaar bevestigd, die de halzen sierlijk langs elkander bogen, in het buffet.

Nooit hadden ze daar zoo'n vreemd exemplaar van het glasgeslacht gezien.

‘Zou dat een Siameesche tweeling zijn?’ fluisterde de waterkaraf.

‘Neen, 't is natuurlijk een verliefd paartje, maar ik vind het toch niet te pas komen, om zoo in het openbaar te laten zien hoe teeder je wel aan elkaar verknocht bent!’ sprak de kaasstolp.

‘Dat komt doordat ze uit het Zuiden komen,’ wist de peperbus, ‘daar kun je geen stap doen zonder een vrijend paartje tegen te komen.’

‘Maar wij kunnen dat hier toch maar niet zoo toelaten, en als ze blijkbaar niet weten hoe het behoort, zal ik het ze eens vertellen,’ sprak de broodtrommel. Ze verhief haar stem en riep: ‘Hé daar, zeg, laten jullie elkaar eens los! Wij hier in het Noorden houden niet van zulke voorstellingen in het publiek!’

Het vreemde olie- en azijnpaar trok er zich niets van aan. Innig hielden ze elkaar omstrengeld en zwijgend bleven ze in elkaar verzonken.

‘Ach, laat ze nu, ik vind het toch wel roerend!’ zei smachtend de jampot.

‘Zeker, roerend! Zie je niet, dat ze toch aldoor over elkaars schouder kijken?’ merkte de flesch met zoetzuur venijnig op.

Alleen de oude, buiten dienst gestelde olie- en azijnfleschjes zeiden niets, maar dachten hoe goed het zijn moest als je nooit van elkaar verdwaald kòn raken. En hoe veilig te weten, dat je niet alleen breken kon! Want al krijg je nu een van tweeën of allebei een barst, als je je geheele leven hebt doorgebracht zóó, dat als de eene zure azijn uitstort, de ander het onmiddelijk verzacht door er zoete olie bij te doen, dan behoor je nu eenmaal bij elkaar. En breken is niets, maar om alleen over te blijven, dàt is het erge.’

Gelukkig werden ze daarvoor gespaard. Het nieuwe stelletje was in gebruik genomen en zij verhuisden naar een plank boven in een rommelkast. Daar bleven ze staan, geslachten lang, tot ze eindelijk ‘antiek’ waren. Toen kwamen ze in een pronkkast en werden behoedzaam behandeld.

‘Wat grappig, wat mooi, maar jammer dat het eene flaconnetje een barst heeft!’ Ach ja, daar was iedereen het over eens.... behalve het heéle flaconnetje, dat dan telkens verontwaardigd beweerde: ‘Wat dom, daaraan kun je toch juist zien, dat ze teer en echt antiek is!’