Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 42

[p. 137]

Drinklied
door A.J. Luyt

In het diepe kelderwelf
Van mijn eigen diepste zelf
Liggen drie oeroude vaten,
Erfenis, mij nagelaten
Door het oude voorgeslacht,
Dat ze in der tijden nacht
Rolde naar dien koelen grond,
Om te rijpen langen stond.

Van den Rijnwijn, vol en geurig,
Zelfs in duister nog goudkleurig,
Proef ik nooit alleen; de vreugden
Al, die mij het hart verheugden
In 't verleden, vlammen op:
Zóo als ik de spon beklop,
Rijst een tooversprookjesfee,
Fluisterdrinkens altijd reê.

Licht mousseerend wekt de Moezel
Mij uit loomheids lichten doezel;
En de toekomst gaat weer blinken
Als daar met me mee komt drinken
Blonde knaap: zijn helle stem,
Jong van suggestieve klem,
Schatert spoken weg, wier macht
Mij benauwde in den nacht.

[p. 138]

 

Maar de sombere Bourgogne

 

Drink ik met het oud carogne

 

Van mijn zwarte zielezorgen,

 

Dat mijn heden gaat verworgen,

 

Doch tenslotte met wat wijn

 

Wel weer afgekocht wil zijn,

 

Schoon het morgen weder knaagt

 

En mij naar mijn kelder jaagt.

 

 

 

Rijn en Moezelwijn, zij weten

 

Wel, dat ik niet kán vergeten

 

Hoe ik vóór mijn dof bedroeven

 

Van hun vreugdesap kwam proeven.

 

Slurpen moet ik rooden drank,

 

Dik als bloed, op houten bank

 

Schamel naast mijn holle zorg....

 

Tot ik eind'lijk zelf haar worg!