Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 42

[p. 210]

Lente
door E.G. van Heusden

Ver zijn de bossen en het roepen van het leven
en de harde tinteling van het hoge blauw.
Over haar leden glijdt huiverend een vege kou,
en door haar hart voelt zij het mateloze beven.

Zij heeft gewacht, en nu is weggegeven
met deze witte hand (en toch nog zonder rouw)
dit blanke lijdende bestaan. Een vrouw
gaat heen. Naar waar? En wat is nu gebleven?

Zij ligt en ziet over de vale vroege weiden
de hemel als een klare, o bekende, open zaal.
(De aarde gaat haar langzaam nu ontglijden)

Er is een boom. Zijn armen etsen kaal
en zwart hun hoeken, als een snede in de zijden
lucht. Luister. In de knoppen roept een vreemd verhaal.