Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 41

[p. 266]

Allegorie van handjes en touwtjes
door A.J. Luyt

Met haar handje trekt een vrouwtje
Spelend licht aan 't dunne touwtje,
Waarmee zij een sterken man
Onlosknooplijk binden kan.

En de man wordt een piasje,
Dat daar danst zijn dwaaste pasje,
Al naar 't vrouwtje, impulsief,
Dit vindt ‘eng’, of dat vindt ‘lief’.

Als hij doodvermoeid gaat raken,
Wil het vrouwtje 't spel niet staken:
Licht en spelend dóor zij trekt,
Tot de danspias verrekt,

En erbij moet nedervallen.
Hoor 't gespannen touwtje knallen!
Als een elastieke band
In te achtloos wilde hand,

[p. 267]

 

Die een ander touwtje neemt

 

En volstrekt niet vindt zoo vreemd,

 

Dat nu weer een ander ventje

 

Sparteldansend hijgt naar 't endje.

 

 

 

Zoo worden de handjes ouder,

 

En de mannen worden kouder.

 

't Eind van 't lied is eenzaamheid:

 

't Vrouwtje is haar touwtje kwijt.

 

 

 

Zedig loopt ze dan naar kerken,

 

Waar de dominees zich sterken

 

Om aan het genadetouw

 

Voort te sjorren de oude vrouw.