Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 41

[p. 184]

Ballade der lantarens
door Jacob Hiegentlich

In Amsterdam hangen ze hoog

aan sierlijk gegoten palen,

ze zien met hun geelglimmend oog

de kleine menschen dwalen,

en buigen elkaer zonderling
den langen hals toe onderling.

En in Parijs peinst men: hoe zal

aan deze lange boomen

de edele dichter De Nerval

om 't leven zijn gekomen.

't Licht steekt onbarmhartig
minachtend en hooghartig.

Een man verlaat met loome stap

de zwoelbedorven zalen

van 't volksbal in de rue Delappe,

hij wil wat ademhalen,

hij drinkt de lauwe lindelucht

en denkt ‘aan Amsterdam terug’.

[p. 185]

 

Wie stil en in zichzelven leeft,

 

hem tergt geen ijdel wenschen,

 

hij wil niets anders dan hij heeft,

 

verlangt ook naar geen menschen.

 

Hij leeft in zich geruster

 

van driften onbewuster.

 

 

 

Aan 't smal en groen verlicht hotel

 

van uw vermoeide lusten

 

zingt de valsche lantaren wel:

 

gij kunt hier toch niet rusten.

 

Zeskantig licht bloeit fletscher

 

en zeer veel ouderwetscher.

 

 

 

Wie boven 't gloeiend maangelaat

 

en nachtelijke rozen

 

de wilde gele avondstraat

 

schandelijk heeft verkozen,

 

leert dat hetgeen van vleesch is

 

kort duurt en tevergeefsch is.