Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 41

[p. 115]

Odusseus' afscheid
door J. Slauerhoff

De flambouwen waren laag en walmend
Om hun nachtwaak onder de gewelven
En hun schaduwen grooter dan zijzelven.

En zelfs Laïs die anders lachte,
Scherts sloeg uit iedere gedachte,
Sloop rond, gebukt en talmend.

Door het woud dat anders ruischte,
Kreunde de wind, verweg in 't duister,
Hier om de gebouwen galmend.

Verworpen de helm, in een hoek;
Als een zon zonder glanzen
In 't riet, tusschen scheeve lansen.

Aan den laagvlammenden haard,
De held, reeds halfgewapend,
Het hoofd in de handen. Slapend?

Huivrend wanneer de gebiedster
Hem weer, stilschrijdend, genaakte,
Haar adem zijn haren raakte.

Dan viel bij een windstoot, vaal,
Plotsling de schaduw van 't zeil
Over de verre zaal,

De vrouw, de vrouwen, de man
Die zat ineengedoken
En nu, in één sprong, den ban

Brak, met ontladen kracht,
Zich banend door den nacht:
Het noodlot heeft aangebroken.