Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 40

[p. 45]

Verzen,
door Jenny Mollinger.

Het teeken.

Tegen 't lichten van den schemerbleeken
avondhemel achter 't hooge raam
schrijft de cactus het geheimvol teeken
van haar vormen als een vreemden naam.

Als de taal, te stil om zich te zingen,
van een wilde en verdwaalde loot,
zwijgendste en hartstochtlijkste der dingen,
in haar trots besloten èn devoot.

En in 't zoeken haar symbool te duiden,
turend langs den waan der werklijkheid,
zién we in haar geheim: den droom van 't Zuiden,
maar vermoeden méér: de eeuwigheid.

[p. 46]

De zee-den.

Aan de opalen luchten opgestreden,
hevig silhouet van durf en kracht,
stom getuigend van een wild verleden,
wacht de zee-den roerloos op den nacht.

Of orkanen ook zijn kruin omdrongen,
knechtschap eischend voor hun majesteit,
en zijn armen in hun greep verwrongen,
aan zijn donkere standvastigheid

brak de aanval. Fier en ongeschonden
rekt ten hemel zich zijn hooge trots,
die in deemoed staat bevrijd, gebonden
en verheerlijkt tot een wachter Gods.

[p. 47]

Het knaapje.

Gelijk een bloem op slanken steel gedragen,
zóó, in het prille, blanke lentelicht
van deze klare, zonnig-Maartsche dagen,
staat op het ranke nekje recht gericht

zijn hoofdje (waar mijn kus al heeft gevonden
het kruintje met het blond uitvlossend haar),
zijn hoofdje, waar mijn hand zich om voelt ronden
lang vóór de daad van het vertrouwd gebaar.

Zijn oogen peinzen jong, door veel gedachtjes
bestreken, wisselend als licht en schaûw
van witte meeuwen boven water, zachtjes
berimpeld en tot op den bodem blauw.

Geen lichtend kiezel blijft den blik verborgen
van wie aandachtig naar de diepte droomt
en voelt zichzelve, omademd door den morgen,
in geur'ge rust en helderheid verstroomd....
...................

Gelijk een bloem op slanken steel geheven,
zoo staat in 't eerste blanke lentelicht,
nog in den prillen glimlach van het Leven,
zijn blonde hoofdje naar mij opgericht.

En als ik antwoord geef op wat de lipjes
mij vroegen in hun simpel, zuiver woord,
dan bergt zijn zieltje dat, alsof zich tipjes
van bloemkelk sloten, en de kamer hoort

niets dan een zuchtje meer.... In wijd verlangen
neigt zich de Stilte reikend naar den rand
van wat weer vlucht...., één oogenblik gevangen
als 't handje dat straks wegglipt uit mijn hand....