Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 40

[p. 31]

Verzen,
door Hermance Farensbach.

Marche funèbre (Chopin).

Alle kracht vloeit uit mijn lichaam heen,
't Merg trekt weg uit mijn verlamde leên,
't Bloed, dat bruiste in vroeger jaren,
Voel ik flauw varen
Als water door mijn aren.

Niets, nee niets is mij gebleven nu,
Vreugd, noch smarte als ik denk aan U,
Want ik weet nu dat ons leven
Slechts was een geven
Uit eigen heil - bestreven.

O, te staren steeds op 't eigen leed
In zichzelf verstikkend, wijl men weet
Dat slechts levens brood zal eten
Wie zelf - vergeten
Vergaf zijn laatste bete.

Heel 't verleden trekt aan mij voorbij,
'k Volg als laatste in de trage rij,
Achter al mijn do ode droomen,
Trieste fantomen,
Die ter begraaf'nis komen

Van dit leven, dat ik, star en blind,
Omdraag als een vrouw haar doode kind;
Als werktuiglijk gaan mijn voeten,
Die verder moeten.....
Dood mocht ik u begroeten!

[p. 32]

Der stille uren bloei.

O deze stille bloei der uren
Aan uwe voeten doorgebracht
In veiligheid der kamer-muren
Als buiten roerloos stond de nacht,

Beschuttend welvend hare handen
Om de ingeslapen huizing heen,
Wier vreê als dons omving de wanden,
Waarbinnen waren wij alleen,

En spraken weinig tot elkander,
Elk in een balsemende rust
Vervuld van 't wezen van den ander,
En in elkaar zichzelf bewust.

O deze stille bloei der uren
Aan uwe voeten doorgebracht,
O deze stille bloei der uren
Als buiten roerloos stond de nacht.

[p. 33]

Eeuwig nieuw.

Ik ken dit alles al zoo lang,
Bezonken kleurend op 't behang
Wat oude plate’, 'n oude doek,
Het boeken-rek in gindschen hoek
Met band aan band aanééngereid,
't Voorname Perzische tapijt
Warm op den bruin gebeitsten grond.
O, al die dingen in het rond
Zorgvuldig bij elkaar gebracht;
Die dingen door wier wezen zacht
De schoonheid uwer ziele gloeit,
Die in hùn schoonheid openbloeit,
En staat te bloeien ademloos,
Stil als een vreemde witte roos.

O, dit blijft altijd nieuw voor mij
Die kamer, deze sfeer en gij,
Want al, waarvan de ziele houdt,
Blijft eeuwig nieuw en toch vertrouwd.

[p. 34]

Uw tegenwoordigheid.

O liefste als gij bij mij zijt
Blijft slechts uw tegenwoordigheid,
Die donzig mij omvangen houdt,
Een ijle wolk van glanzend goud,
Waarin ik kracht-ontspannen rust,
Mij slechts van U, mijn lief, bewust.

En weg valt wereld, plaats en uur
Om deze bloei intens en puur
Als van een louter bloem-gezicht
Uitbloeiend in 't verstilde licht
Van eenen ijlen najaarsgaard,
Een onbewogen, gouden klaart’.

O liefste als gij bij mij zijt
Voel ik iets van de eeuwigheid.