Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 39

[p. 394]

Zwaluwen
door P.C. Boutens

De zomer kan niet scheiden:
Met elken nieuwen dag die licht,
Klaart in vertrouwd verblijden
Zijn zongebronsd gezicht.
En rond hem heen verdringt zich uit
Nachthuivering het bont geloof van bloem en kruid.

Hoe bleef ons hart bedreven
Met al wat in zijn bloei vergaat
Voor 't oogenblik te leven
In roeklooze overdaad,
In drift die niet naar morgen vraagt,
Maar voor gereeden lust al verre zorg verdaagt.

Binnen den kom der duinen
Begrepen in den zonneworp
Der heg-ommaasde tuinen
Van 't morgenwakkre dorp,
Danst het met zon en schaduw meê,
Enfmist geen maat in 't samenspel van wind en zee.

[p. 395]

 

In luchtigste oogezwieren

 

Bestrijkt de ziel de ruime meent

 

Die wereldsche revieren

 

En hemelsch erf vereent,

 

En nergens waar de blijde geest

 

Niet, schoonvervuld in schoonheid, zalig is geweest.

 

 

 

Maar goddelijker speelman

 

Dan zon en zee en zomer is,

 

Zet in zijn evenveel van

 

Vervuldheid en gemis,

 

En dieper krachten winnen vaart,

 

En als gespeend verstoot ons de eigen borst der aard.

 

 

 

En alle heemlen breken

 

In ademtrillend wachten op

 

Gods onverbeeldbaar teeken

 

Als rijpgezwollen knop,

 

Terwijl de morgenwind verruischt,

 

En peilloos boven 't dal de blauwe vreê besuist....

 

 

[p. 396]

 

Rond den verstilden molen

 

Oefnen in speelsch volmaakte tucht

 

De zwarte zwaluwscholen

 

Haar uitgestelde vlucht,

 

En ziend geduld en blinde drift

 

Vervloeien tot éen zaligzeekren droom verzift.

 

 

 

De schaduwwieken malen

 

De ruwe winst van elken dag

 

In hartgeruste halen

 

Van rappen vleugelslag:

 

Geen achterling die overblijft,

 

Als straks de volle zwerm naar 't verre doel verdrijft....

 

 

 

Niets zal, o ziel, behindren

 

Weg uit den ban van deze zon

 

Uw vlucht, maar o de kinderen

 

Die gij bij 't hart gewon:

 

Zij zijn bevederd naar uw aard

 

Met trek die zelfs in schoonste rust geen rust aanvaardt.

 

 

[p. 397]

 

Is uit uw lang beminnen

 

En al zijn zaligwreed geweld

 

Eén eenig ding te winnen

 

Dat u nooit meer ontvalt,

 

Eén wezen dat voor de eeuwigheid

 

Zich als uw schepsel en uw kind tot u belijdt,

 

 

 

Zoo valt er geen vertragen,

 

Bij deze zuivre zonnenrei

 

Van aldoor korter dagen

 

Naar de' omslag van 't getij,

 

In 't oefenspel van elken dag,

 

Wat gij moet laten hier en wat u volgen mag.

 

 

 

Ten bloede toe verteederd

 

In onuitputtelijk geduld,

 

Telkens opnieuw bevederd

 

Uit nederlaag en schuld,

 

Met elken nieuwen zonnegang

 

Voer op der kindren heimwee in al hooger drang.

 

 

[p. 398]

 

Dat als ter late wende

 

Van hart en aarde opeens verweesd,

 

Uw vleugellichte bende

 

Niets dan den dood bevreest,

 

Gij buiten elk onklaar respijt

 

En zonder omzien hier voor 't laatst uw pennen spreidt!

Schoorl, Sept. 1928.