Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 39

[p. 334]

De alchimist
door Theun de Vries.

Hier in dit schemerhol waar slechts de tongen
der zwaavlen vlammen somber licht doen flakkren
- zoo vaak mijn hand den ademtocht laat wakkren
der blaasbalg - rust het, aan geen ding ontwrongen,

O vreemd geheim dat aarde en vuur herschept:
woord, hunkerend begeerd en wild gebeden,
dat in een ondoordringbaar grijs verleden
een levend wonder was en ongerept,

en sinds, gebannen in de perkamenten,
op nieuw bevrijden wacht, - vínd ik u óóit
tusschen het stof en gruis der elementen
en grauwe bladen allerzijds verstrooid -?

De jaren zijn verouderd en verweerd.
De smeltkroes heeft alkaliën en metalen
met mijn geluk mijn liefde’ en jeugd verteerd:
Zal ik nog een ontraadseling behalen?

[p. 335]

 

Een schuwe moede weemoed breekt zich baan:

 

geel avondlicht over een eenzaam leven

 

dat zich een wilde koorts heeft prijsgegeven

 

en soms vertwijfeld in zijn norsch bestaan.

 

 

 

Eens vond ik nog op 't blad van een schriftuur,

 

als een herinnering plotseling en wreedaardig,

 

't beeld van een vrouw, een zilvren miniatuur -

 

Een jeugd herrees, ik vloekte’ en weende’ onwaardig:

 

 

 

Want nu grijpt menigmaal bij 't avondrood

 

een lang verwonderd huiveren mijn leven;

 

ik zie de schaduw vallen van den dood

 

en manende voorbij mijn drempel zweven.

 

 

 

En of ik zoek en woekerend de natuur

 

tot in haar hart doorwoel - de zonnen branden,

 

de manen schemeren, de wolken stranden

 

aan hemelkusten; eindeloos van duur

 

 

 

bloeit deze wereld voort; 't woord blijft verborgen -

 

Wat droom heb ik vervolgd? Is 't al om niet?

 

De weemoed wast. De dood dreigt in 't verschiet.

 

Wanhopiger begroet ik iedren morgen.