Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 37

[p. 277]

Verzen,
door Agatha Seger.

I.

En smartlijker wordt eiken keer
voor mij het afscheidnemen, Heer,
al weet de ziel het weerzien wel
Uw antwoord op ons droef vaarwel....
Maar hier op aarde hongert mij:
hoe kom ik van de oogen vrij
die eenmaal daalden diep in mijn,
die nu voorgoed gebroken zijn....

II.

Hoe kan ik dit verlangen
nog dragen jaren, jaren,
en al dien tijd bezinnen
hoe wij eens samen waren,
hoe wij in onze liefde
God zochten en Hem zagen
in 't flonkerende wentlen
van nachten en van dagen,
tot Hij u riep en wenkte,
en mij u na laat staren, -
hoe zal ik dit verlangen
nog dragen, jaren, jaren....

[p. 278]

III.

Help ons o Heer, wij menschen
behoeven zooveel troost:
de wegen zijn zoo eenzaam
die Gij uw kindren koost, -
beminde oogen breken,
de harten gaan uiteen,
die eens tezamen waren
zijn armer dan voorheen....
Want eenzaam zijn de wegen
die Gij Uw kindren koost....
Help God.... Wij arme menschen
behoeven zooveel troost....

IV.

Hij heeft zichzelven wegverlangd
om 't leven te ontkomen
en eindlijk heeft, uit derenis,
Gods liefde hem opgenomen.
Wij staren naar dit arme lijf
dat nergens plaats kon vinden:
Gezegend gij, die eenzaam waart
maar God had tot Beminde....