Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 35

[p. 251]

Stervende zonnebloem,
door Martien Beversluis.

In deze open hand wil 'k zacht

't verdorde hart nog tillen,

en eenmaal heffen nog, maar licht
naar mijn gelaat weer uw gezicht

uw blinde en stille,

dan moog het zuiver licht van 't leven

waarin wij rezen,

en U en mij gelijk begeven

voorgoed na deze.

De schemering zinkt rondom ons heen

als rond uw stam de bladen,

ik zoek vergeefs naar ouden glans,
wat rest van al 't verlangen thans,

dees donkre zaden?

van al de kracht en al Gods zegen

die wij verwierven?

dees schim van bloei waartoe wij stegen

voordat wij stierven?

[p. 252]

 

Is alles niet waarheen ons hart

 

zich op'nend heeft geheven

 

ons ver geweest als het heelal,

 

wisten wij nimmer dit is al

 

waarvoor wij leven?

 

Of nu? dit uur waarin wij beiden

 

de zaden winnen,

 

zal hier het leven mee verglijden?....

 

of mee beginnen?

 

 

 

Lig in mijn open hand o hart!

 

dat ik het stil aanschouwe....

 

dat op dit zinkend beeld van pracht,

 

dees droom en half bezweken kracht,

 

ik nog vertrouwe....

 

en laat mij eens nog uit U drinken

 

dan, keer den beker,

 

en laat al wat gij gaaft weer zinken

 

gerust en zeker.