Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 35

[p. 198]

Uit eigenwijze jeugd,
door Annie Salomons.

Ik voelde je zengenden mond op mijn hand
En mijn hart als een vogel vloog op in mijn borst,
Bijna had ik mijn lippen gebogen....
Maar mijn blik staarde langs je in het wijd-liggend land,
O, het leven is méér, dan wat hunkrende dorst
Naar kussen en streelendë oogen.

Want de liefde, die liefkoost, verbloeit met den tijd,
Als in 't weiland de bloeiende boomen,
En ik dacht aan mijn geest en mijn waardigheid,
En ik zei iets diepzinnigs van ‘eeuwigheid’,
Want ik wou niet aanvaarden je droomen.

Toen ben je weer stil in den avond gegaan
Met een glans in je moedigë oogen.
Ik meende, ik had iets verstandigs gedaan,
Ik heb trotsch en alleen aan mijn venster gestaan....
Hoe hàd ik mij zelve bedrogen!