Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 35 (1925)

Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 35

(1925)– [tijdschrift] Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift– rechtenstatus

Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 423]
Javaansche beeldjes door Frank Gericke. I.
De sirih. ‘O veelgebenedijde stonde, ‘Sublieme konde, ‘Die op het steilste van mijn pad ‘Het sirihblad, ‘Die geurge trooster van zoovelen, ‘Een hunkrende mocht mededeelen ‘Wien blik noch lonk ‘Meer hope schonk! ‘Mijn schuchterheid had onder 't dralen ‘Haar twintig malen ‘(Want een te zacht gefluisterd woord ‘Wordt meê gehoord ‘En ook het oog vermag te spreken) ‘Gebeden om een klank of teeken, ‘Maar 'k ving ter vlucht ‘Geen wenk, geen zucht. ‘Totdat ze gistren achter 't schuurtjen, ‘Op 't sluimeruurtjen, ‘Toen ik, van d' uchtendarbeid mat, ‘Te mijmren zat, ‘Me een antwoord in de zoetste sprake ‘Waarmeê de mensch een mensch genake ‘Te kozen gaf ‘Tot achter 't graf.
[pagina 424]
‘Nauw had ik haar aanminnig komen ‘Nog waargenomen, ‘Of 't kruid, waarvan een vingernip ‘De bladertip ‘Had afgerukt, was wit bestreken: ‘'K zag nog een bleeken droppel leeken ‘Van 't roersel, dat ‘De kalk bevat. ‘En 'k dorst haar heimelijk belonken... ‘Den blik verzonken ‘In wat de tengre vinger wrocht ‘In 't melkig vocht, ‘Zag ik ze zóó de partjes schikken ‘(Ai hoe ze straks de tong verkwikken!) ‘Dat gambir sloot ‘Aan pinangnoot. ‘Dan duizelde ik... Was 't onder 't kauwen ‘Van 't toegevouwen ‘Bĕtĕlblad niet, of meê mijn hart ‘Vermalen werd? ‘Totdat zich 't speeksel purper kleurde ‘En zich een hand ten monde beurde... ‘Toen week het licht ‘Mijn aangezicht... ‘'Ik heb u lief!' Gezegend weze ‘'T gebaar, dat deze ‘Belijdenis met beving sprak! ‘De hemel brak ‘Als een granaatvrucht voor mij open; ‘En 'k mocht een dor verhemelt doopen ‘Met meer dan wat ‘De tong bevat! ‘O loon van 't veel verduldig beiden... ‘Die nimmer vrijden, ‘Ze ontraadslen niet wat geur en pit ‘Dit kruid bezit... ‘Maar geesten, gij, die 't erf bewaket, ‘U wijde ik, wat ge in vriendschap smaket, ‘Op ieder feest ‘Zijn kern en keest!’

[pagina 425]
II. DE DOENIET. ‘Nog is me 't zijn hier zoet, - en 'k zag ‘Al uur en dag ‘Eenzelfde bamboe onder 't wieglen ‘In 't rijstveld spieglen! ‘De stengels kreunen op hun stoel, ‘En van hun ritselend gebladert. ‘Is, gouddooraderd, ‘De schaduw koel. ‘In 't enge dal de diepe beek... ‘Hoe vaak al keek ‘Van tusschen 't groen aan de overzijde, ‘Of ik ze vrijde, ‘'T klein deerent je, wier prille leên ‘Ik nog mijn lichaam voel omprangen, ‘Met heet verlangen ‘Te mijwaart heen! ‘Eerst 't stampen, dat ik na en voor ‘In 't rijstblok hoor; ‘Valt dan als van een krekel 't zwijgen, ‘Dan zie die twijgen, ‘Wier roode kelken 't barnen van ‘Haar vuurge sarong niet doen dooven, ‘Opzij geschoven ‘Zoover het kan.
[pagina 426]
‘O rood bij rood in 't welig groen: ‘Tot de einders doen ‘De verste verten niet dan spruiten! ‘Al groen is 't buiten... ‘De jonge rijst in 't water ziet ‘De klappers rond de dessa rijzen ‘En 't bergwoud deizen ‘In 't blauw verschiet. ‘In 't welig groen mag rood bij rood ‘- O speelsche noot, ‘O koele slok te noen! - de blikken ‘Met kleur verkwikken. ‘Zoo kust elkaar, hoe bruin de nacht, ‘Na de eindloosheid van de eendre stonden, ‘Wat zich verbonden ‘Voor 't leven acht... ‘Ja spiê maar, kleine, ik berg me wel: ‘Uw glanzig vel, ‘Uw gave en ongevijlde tanden ‘Doen mij niet branden! ‘Min gij me vrij; maar teederheid ‘En trouwe zijn voor mijns gelijken, ‘Zoo 't u mag blijken, ‘Niet weggeleid!’

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Frank Gericke